អនុសញ្ញាស្ដីពីការបំបាត់រាល់ទម្រង់នៃការរើសអើងប្រឆាំងនឹងស្ត្រីភេទ
លេខ ៣៤/១៨០ ចុះថ្ងៃទី ១៨ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៧៩ របស់មហាសន្និបាតអង្គការសហប្រជាជាតិ
ចូលជាធរមាននៅថ្ងៃទី ៣ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៨១ ស្របតាមបទបញ្ញត្តិមាត្រា ២៧ (១)
រដ្ឋភាគីនៃអនុសញ្ញានេះ
កត់សំគាល់ឃើញថា ធម្មនុញ្ញសហប្រជាជាតិអះអាងជាថ្មី នូវជំនឿលើសិទ្ធិមូលដ្ឋានរបស់មនុស្ស លើសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរ និងតម្លៃមនុស្ស និងលើសិទ្ធិស្មើគ្នារវាងបុរសនិងស្ត្រី។
កត់សំគាល់ឃើញថា សេចក្ដីប្រកាសជាសកលស្ដីពីសិទ្ធិមនុស្ស បញ្ជាក់នូវគោលការណ៍មិនរើសអើង និងបានប្រកាសថា មនុស្សគ្រប់រូបកើតមកមានសេរីភាពនិងសមភាព ក្នុងផ្នែកសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរនិងសិទ្ធិ ហើយថាមនុស្សគ្រប់រូប ត្រូវទទួលបានសិទ្ធិនិងសេរីភាពទាំងអស់ ដែលមានចែងក្នុងសេចក្ដីប្រកាសនោះ ដោយគ្មានការប្រកាន់បែងចែកណាមួយ រួមមានការបែងចែកខាងផ្លូវភេទផង។
កត់សំគាល់ឃើញថា រដ្ឋភាគីនៃកតិកាសញ្ញាអន្តរជាតិស្ដីពីសិទ្ធិមនុស្ស មានកាតព្វកិច្ចធានាសិទ្ធិស្មើគ្នារវាងបុរសនិងស្ត្រី ក្នុងការអាស្រ័យផលសិទ្ធិសេដ្ឋកិច្ច សង្គមកិច្ច វប្បធម៌ ពលរដ្ឋ និងនយោបាយ។
យល់ឃើញ អនុសញ្ញាអន្តរជាតិដែលបានអនុម័តក្រោមកិច្ចឧបត្ថម្ភរបស់អង្គការ សហប្រជាជាតិ និងស្ថាប័នឯកទេសនានា ក្នុងការលើកស្ទួយសមភាពនៃសិទ្ធិរវាងបុរសនិងស្ត្រី។
កត់សំគាល់ឃើញ សេចក្ដីសម្រេចចិត្ត សេចក្ដីប្រកាស និងអនុសាសន៍នានា ដែលបានអនុម័តដោយអង្គការសហប្រជាជាតិ និងស្ថាប័នឯកទេសនានា ក្នុងគោលបំណងលើកស្ទួយសមភាពនៃសិទ្ធិរវាងបុរសនិងស្ត្រី។
មានកង្វល់ថា ទោះបីមានលិខិតុបករណ៍ទាំងនេះហើយក្ដី ក៏ការរើសអើងដ៏រីករាលដាលប្រឆាំងនឹងស្ត្រីភេទ នៅតែបន្តកើតមាន។
រំលឹកឡើងវិញថា ការរើសអើងប្រឆាំងនឹងស្ត្រីភេទ រំលោភលើគោលការណ៍សមភាពនៃសិទ្ធិ និងការគោរពសេចក្ដីថ្លៃថ្នូររបស់មនុស្ស ជាឧបសគ្គដល់ការចូលរួមរបស់ស្ត្រី ក្នុងលក្ខខណ្ឌស្មើភាពគ្នាជាមួយបុរសក្នុងជីវភាពនយោបាយ សង្គមកិច្ច សេដ្ឋកិច្ច និងវប្បធម៌ នៃប្រទេសរបស់ខ្លួន ធ្វើឱ្យរាំងស្ទះដល់ការរីកចម្រើននៃភាពសម្បូណ៌រុងរឿងរបស់សង្គម និងគ្រួសារ ហើយបង្កឧបសគ្គដល់ការអភិវឌ្ឍន៍ពេញលេញនៃសក្ដានុភាពរបស់ស្ត្រី ក្នុងការបម្រើប្រទេសរបស់ខ្លួន និងមនុស្សជាតិ។
មានកង្វល់ថា ក្នុងស្ថានភាពក្រីក្រ ស្ត្រីភេទបានទទួលតិចបំផុតនូវម្ហូបអាហារ សេវាសុខាភិបាល ការអប់រំ ការហ្វឹកហ្វឺន និងឱកាសរកការងារធ្វើ ហើយនិងសេចក្ដីត្រូវការដទៃទៀត។
ជឿជាក់ថា ការបង្កើតប្រព័ន្ធសេដ្ឋកិច្ចអន្តរជាតិថ្មី ផ្អែកលើមូលដ្ឋានសមភាពនិងយុត្តិធម៌ នឹងរួមចំណែកយ៉ាងសំខាន់ដល់ការលើកស្ទួយសមភាពរវាងបុរសនិងស្ត្រី។
គូសបញ្ជាក់ថា ការលប់បំបាត់ចោលរបបអាប៉ាថេត គ្រប់ទម្រង់ពូជសាសន៍និយម ការរើសអើងពូជសាសន៍ អាណានិគមនិយម អាណានិគមនិយមបែបថ្មី ការឈ្លានពាន ការកាន់កាប់ និងជិះជាន់ដោយបរទេស និងការជ្រៀតជ្រែកក្នុងកិច្ចការផ្ទៃក្នុងរបស់រដ្ឋ គឺជាការចាំបាច់ដល់ការអាស្រ័យផលពេញលេញពីសិទ្ធិរបស់បុរសនិង ស្ត្រី។
អះអាងថា ការពង្រឹងសន្តិភាព និងសន្តិសុខអន្តរជាតិ ការបន្ធូរភាពតានតឹងអន្តរជាតិ សហប្រតិបត្តិការទៅវិញទៅមករវាងរដ្ឋទាំងអស់ ដោយមិនគិតដល់ប្រព័ន្ធសេដ្ឋកិច្ច និងសង្គមកិច្ចរបស់រដ្ឋទាំងនោះ ការដកហូតអាវុធជាទូទៅនិងទាំងស្រុង ជាពិសេសការដកហូតអាវុធនុយក្លេអ៊ែរ ក្រោមការត្រួតពិនិត្យហ្មត់ចត់ និងដោយប្រសិទ្ធិភាពពីអន្តរជាតិ ការអះអាងនូវគោលការណ៍យុត្តិធម៌ សមភាព និងអត្ថប្រយោជន៍ទៅវិញទៅមក ក្នុងទំនាក់ទំនងរវាងប្រទេសទាំងឡាយ និងការសម្រេចបាននូវសិទ្ធិស្វ័យសម្រេច និងឯករាជ្យភាពរបស់ប្រជាជាតិក្រោមការជិះជាន់ និងអាណានិគមបរទេស និងការកាន់កាប់ដោយបរទេស ហើយនិងការគោរពអធិបតេយ្យភាពជាតិ និងបូរណភាពទឹកដី និងលើកស្ទួយវឌ្ឍនភាព និងការអភិវឌ្ឍន៍សង្គម ហើយផលនេះនឹងរួមចំណែកដល់ការធ្វើឱ្យសម្រេចបាននូវសមភាពពេញលេញ រវាងបុរសនិងស្ត្រី។
ជឿជាក់ថា ការអភិវឌ្ឍន៍យ៉ាងពេញលេញរបស់ប្រទេសមួយ សុខុមាលភាពរបស់ពិភពលោក និងបុព្វហេតុសន្តិភាព ត្រូវការឱ្យមានការចូលរួមជាអតិបរមារបស់ស្ត្រី ដោយសមភាពជាមួយបុរស នៅក្នុងវិស័យទាំងអស់។
ចងចាំថា វិភាគទានធំធេងរបស់ស្ត្រីចំពោះសុខុមាលភាព គ្រួសារ និងការអភិវឌ្ឍន៍នៃសង្គម ដែលមិនបានទទួលស្គាល់ពេញលេញមកទល់ពេលនេះ សារសំខាន់ខាងសង្គមនៃមាតុភាព និងតួនាទីរបស់ឪពុកម្ដាយក្នុងគ្រួសារ និងក្នុងការអប់រំកូន និងដឹងថា តួនាទីរបស់ស្ត្រីក្នុងការបង្កើតកូន មិនគួរជាមូលហេតុនៃការរើសអើងទេ ប៉ុន្តែការអប់រំកូនតម្រូវឱ្យចែករំលែកការទទួលខុសត្រូវ រវាងបុរសនិងស្ត្រី និងសង្គមទាំងមូល។
ដឹងថា តួនាទីជាប្រពៃណីរបស់បុរសនិងស្ត្រីនៅក្នុងសង្គម និងគ្រួសារ ចាំបាច់ត្រូវមានការផ្លាស់ប្ដូរ ដើម្បីធ្វើឱ្យសម្រេចបាននូវសមភាពពេញលេញ រវាងបុរសនិងស្ត្រី។
ប្ដេជ្ញាចិត្ត អនុវត្តគោលការណ៍ទាំងឡាយ ដែលមានចែងក្នុងសេចក្ដីប្រកាសស្ដីពីការបំបាត់ការរើសអើងប្រឆាំង នឹងស្ត្រីភេទ ហើយដើម្បីគោលបំណងនោះ អនុម័តវិធានការចាំបាច់នានា ដើម្បីលប់បំបាត់ចោលការរើសអើងគ្រប់ទម្រង់ និងគ្រប់ការសម្ដែងចេញ។
បានព្រមព្រៀងគ្នាតទៅ ៖
ផ្នែកទី ១
មាត្រា ១
ដើម្បីបម្រើគោលដៅនៃអនុសញ្ញានេះ ពាក្យ "ការរើសអើងប្រឆាំងស្ត្រីភេទ" សំដៅដល់ការ ប្រកាន់បែងចែក ការផាត់ចេញ ឬការរឹតត្បិតផ្អែកលើភេទ ដែលមានអនុភាព ឬមានបំណងធ្វើឱ្យខូចខាត ឬធ្វើឱ្យមោឃៈនូវការទទួលស្គាល់ ការអាស្រ័យផល ឬការប្រើប្រាស់ដោយស្ត្រី ដោយឥតគិតដល់ស្ថានភាពអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ស្ត្រី ផ្អែកលើមូលដ្ឋានសមភាពរវាងបុរសនិងស្ត្រី នូវសិទ្ធិមនុស្សនិងសេរីភាពមូលដ្ឋាន ក្នុងវិស័យនយោបាយ សេដ្ឋកិច្ច សង្គមកិច្ច វប្បធម៌ និងពលរដ្ឋ ឬក្នុងវិស័យដទៃទៀត។
មាត្រា ២
រដ្ឋភាគី ផ្ដន្ទាទោសការរើសអើងប្រឆាំងស្ត្រីភេទក្នុងគ្រប់ទម្រង់ ព្រមព្រៀងគ្នាអនុវត្តគោល នយោបាយ តាមមធ្យោបាយសមស្រប និងដោយឥតពន្យារពេល ដើម្បីឈានទៅលប់បំបាត់ការរើសអើង ប្រឆាំងស្ត្រីភេទ ហើយក្នុងទិសដៅនេះសន្យាថា ៖
(ខ) អនុម័តបទបញ្ញត្តិ និងវិធានការច្បាប់ និងវិធានការសមស្របផ្សេងៗ រួមមានទណ្ឌកម្មផង បើចាំបាច់ ដើម្បីហាមឃាត់ការរើសអើងទាំងអស់ប្រឆាំងនឹងស្ត្រី។
(គ) បង្កើតកិច្ចការពារសិទ្ធិរបស់ស្ត្រីតាមផ្លូវច្បាប់ ផ្អែកលើមូលដ្ឋានសមភាពជាមួយបុរស និងធានាការពារដោយស័ក្ដិសិទ្ធិដល់ស្ត្រី ប្រឆាំងនឹងអំពើរើសអើង តាមរយៈសាលាជំរះក្ដីជាតិដែលមានសមត្ថកិច្ចនិងស្ថាប័នសាធារណៈដទៃ ទៀត។
(ឃ) ទប់មិនឱ្យធ្វើអំពើ ឬការអនុវត្តដែលមានលក្ខណៈរើសអើងប្រឆាំងនឹងស្ត្រី និងធានាថា អាជ្ញាធរ និងស្ថាប័នសាធារណៈ ធ្វើសកម្មភាពស្របតាមកាតព្វកិច្ចនេះ។
(ង) ចាត់វិធានការសមស្របទាំងអស់ ដើម្បីលប់បំបាត់ចោលការរើសអើងប្រឆាំងនឹងស្ត្រី ដែលធ្វើឡើងដោយបុគ្គល អង្គការ ឬសហគ្រាសណាមួយ។
(ច) ចាត់វិធានការសមស្របទាំងអស់ រួមការធ្វើច្បាប់ផង ដើម្បីកែប្រែ ឬដាក់ឱ្យនិរាករណ៍ច្បាប់ បទបញ្ជា ទម្លាប់ និងការអនុវត្តណាដែលបង្កើតការរើសអើងប្រឆាំងនឹងស្ត្រី។
(ឆ) ដាក់ឱ្យនិរាករណ៍បទបញ្ញត្តិព្រហ្មទណ្ឌណា ដែលបង្កើតជាការរើសអើងប្រឆាំងនឹងស្ត្រី។
មាត្រា ៣
ក្នុងគ្រប់គ្រប់វិស័យ ជាពិសេសវិស័យនយោបាយ សង្គមកិច្ច សេដ្ឋកិច្ច និងវប្បធម៌ រដ្ឋត្រូវចាត់ វិធានការសមស្របទាំងអស់ រួមមានការធ្វើច្បាប់ផង ដើម្បីធានាការអភិវឌ្ឍន៍ និងការរីកចម្រើនពេញលេញរបស់ស្ត្រី ដើម្បីធានាឱ្យស្ត្រីប្រើប្រាស់ និងអាស្រ័យផលសិទ្ធិមនុស្ស និងសេរីភាពមូលដ្ឋាន ដោយសមភាពជាមួយបុរស។
មាត្រា ៤
១. ការអនុម័តដោយរដ្ឋភាគី នូវវិធានការពិសេសបណ្ដោះអាសន្ន ដើម្បីពន្លឿនការកសាងសមភាពរវាងបុរសនិងស្ត្រី មិនត្រូវចាត់ទុកជាការរើសអើងដូចបានចែងក្នុងអនុសញ្ញានេះទេ ប៉ុន្តែទោះតាមបែបណាមួយក៏ដោយ មិនត្រូវមានន័យថា រក្សាទុកបទដ្ឋានវិសមភាព ឬដាច់ដោយឡែកឡើយ វិធានការទាំងនេះត្រូវដាក់ឱ្យនិរាករណ៍ នៅពេលគោលដៅខាងសមភាពនៃឱកាស និងនៃការប្រព្រឹត្តមកលើស្ត្រីបានសម្រេចហើយ។
២. ការអនុម័តដោយរដ្ឋភាគីនូវវិធានការពិសេស រួមមានវិធានការទាំងឡាយដែលមានក្នុង អនុសញ្ញានេះផង ដើម្បីការពារមាតុភាព មិនត្រូវចាត់ទុកជាការរើសអើងឡើយ។
រដ្ឋភាគី ត្រូវប្រកាន់យកវិធានការសមស្របទាំងអស់ ដើម្បី៖
(ខ) ធានាថា ការអប់រំគ្រួសារ មានរាប់បញ្ចូលការយល់ដឹងត្រឹមត្រូវអំពីមាតុភាព ដែលជាមុខងាររបស់សង្គម និងការទទួលស្គាល់ ការទទួលខុសត្រូវរួមរបស់បុរសនិងស្ត្រី ក្នុងការចិញ្ចឹមកូន និងការអភិវឌ្ឍន៍របស់កូន ហើយប្រការនេះក៏ត្រូវមានការយល់ថា ប្រយោជន៍របស់កុមារគឺជាលក្ខខណ្ឌចម្បងក្នុងគ្រប់ករណីទាំងអស់។
មាត្រា ៦
រដ្ឋភាគី ត្រូវប្រកាន់យកវិធានការសមស្របទាំងអស់ រួមមានការធ្វើច្បាប់ផង ដើម្បីបង្ក្រាបគ្រប់ទម្រង់នៃការជួញដូរស្ត្រី និងអាជីវកម្មពេស្យាកម្មលើស្ត្រី។
អនុសញ្ញាស្ដីពីការបំបាត់រាល់ទម្រង់នៃការរើសអើងប្រឆាំងនឹងស្ត្រីភេទ
ផ្នែកទី ២
មាត្រា ៧
រដ្ឋភាគី ត្រូវប្រកាន់យកវិធានការសមស្រប ដើម្បីលប់បំបាត់ចោលការរើសអើងប្រឆាំងនឹងស្ត្រី ក្នុងជីវភាពនយោបាយ និងសាធារណៈរបស់ប្រទេស និងជាពិសេសត្រូវធានាដល់ស្ត្រីនូវលក្ខខណ្ឌស្មើភាពជាមួយបុរសនូវ សិទ្ធិ ៖
(ខ) ចូលរួមតាក់តែងគោលនយោបាយរបស់រដ្ឋ និងការអនុវត្តគោលនយោបាយ កាន់មុខការ សាធារណៈ និងបំពេញមុខងារសាធារណៈ នៅគ្រប់កម្រិតជាន់ថ្នាក់របស់រដ្ឋាភិបាល។
(គ) ចូលរួមក្នុងអង្គការ និងសមាគមក្រៅរដ្ឋាភិបាល ដែលពាក់ព័ន្ធនឹងជីវភាពសាធារណៈ និង នយោបាយរបស់ប្រទេសជាតិ។
មាត្រា ៨
រដ្ឋភាគី ត្រូវប្រកាន់យកវិធានការសមស្របទាំងអស់ ដើម្បីធានាឱ្យស្ត្រីមានឱកាសធ្វើជាតំណាងរដ្ឋាភិបាលនៅថ្នាក់ អន្តរជាតិ និងចូលរួមក្នុងកិច្ចការរបស់អង្គការអន្តរជាតិ ដោយផ្អែកលើលក្ខខណ្ឌស្មើភាពជាមួយបុរស និងដោយគ្មានការរើសអើង។
មាត្រា ៩
១. រដ្ឋភាគី ត្រូវផ្ដល់ឱ្យស្ត្រីនូវសិទ្ធិស្មើគ្នានឹងបុរសក្នុងការទទួល ផ្លាស់ប្ដូរ ឬរក្សាទុកសញ្ជាតិរបស់ខ្លួន។ រដ្ឋភាគីត្រូវធានាជាពិសេសថា ការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ជាមួយជនបរទេស ឬការផ្លាស់ប្ដូរសញ្ជាតិរបស់ប្ដីក្នុងពេលអាពាហ៍ពិពាហ៍ មិនធ្វើឱ្យផ្លាស់ប្ដូរជាស្វ័យប្រវត្តិនូវសញ្ជាតិរបស់ប្រពន្ធ មិនធ្វើឱ្យប្រពន្ធគ្មានសញ្ជាតិ ឬបង្ខំឱ្យប្រពន្ធយកសញ្ជាតិរបស់ប្ដីឡើយ។
២. រដ្ឋភាគី ត្រូវផ្ដល់ឱ្យស្ត្រីនូវសិទ្ធិស្មើគ្នានឹងបុរសក្នុងការសម្រេចពីសញ្ជាតិរបស់កូនផងដែរ។
ផ្នែកទី ៣
មាត្រា ១០
រដ្ឋភាគី ត្រូវប្រកាន់យកវិធានការសមស្របទាំងអស់ ដើម្បីលប់បំបាត់ការរើសអើងប្រឆាំងនឹង ស្ត្រី ដើម្បីធានាឱ្យស្ត្រីមានសិទ្ធិស្មើគ្នានឹងបុរសក្នុងវិស័យអប់រំ និងជាពិសេសដើម្បីធានាដល់ស្ត្រី ដោយផ្អែកលើមូលដ្ឋាននៃសមភាពរវាងបុរសនិងស្ត្រី នូវ ៖
(ខ) សិទ្ធិទទួលកម្មវិធីសិក្សាអប់រំដូចគ្នា ការប្រឡងដូចគ្នា បុគ្គលិកបង្រៀនដែលមានគុណសម្បត្តិដូចគ្នា និងបរិវេណ និងសម្ភារៈសិក្សាដែលមានគុណភាពដូចគ្នា។
(គ) ការលប់បំបាត់រាល់ទស្សនៈជាទំលាប់ ស្ដីពីតួនាទីរបស់បុរសនិងស្ត្រីនៅគ្រប់កម្រិត និងគ្រប់ទម្រង់នៃការអប់រំ ដោយលើកទឹកចិត្តដល់ការអប់រំរួមគ្នា និងប្រភេទផ្សេងៗទៀតនៃការអប់រំ ដែលជួយឱ្យសម្រេចគោលបំណងនេះ និងជាពិសេសដោយពិនិត្យកែប្រែឡើងវិញនូវអត្ថបទសិក្សា និងកម្មវិធីសិក្សា និងសម្របសម្រួលវិធីសាស្ត្របង្រៀន។
(ឃ) ឱកាសដូចគ្នា ក្នុងការទទួលអាហារូបករណ៍ និងប្រាក់សម្រាប់ការសិក្សាផ្សេងៗ។
(ច) ការបន្ថយអត្រាបោះបង់ការសិក្សារបស់សិស្សស្រី និងការរៀបចំកម្មវិធីសម្រាប់យុវនារី និងស្ត្រីដែលឆាប់បោះបង់ការសិក្សា។
(ឆ) ឱកាសដូចគ្នា ក្នុងការចូលរួមយ៉ាងសកម្មក្នុងកីឡា និងកាយសិក្សា។
(ជ) ការទទួលបានព័ត៌មានអប់រំពិសេសជាក់លាក់ ដើម្បីជួយធានាសុខភាព និងសុខុមាលភាព គ្រួសារ រួមមានព័ត៌មាន និងដំបូន្មានស្ដីពីផែនការគ្រួសារផង។
មាត្រា ១១
១. រដ្ឋភាគី ត្រូវចាត់វិធានការសមស្របទាំងអស់ ដើម្បីបំបាត់ការរើសអើងប្រឆាំងស្ត្រីក្នុង វិស័យការងារ ដើម្បីធានា ដោយផ្អែកលើមូលដ្ឋានសមភាពរវាងបុរសនិងស្ត្រី នូវសិទ្ធិដូចគ្នា និងជាពិសេស ៖
(ខ) សិទ្ធិមានឱកាសធ្វើការងារដូចគ្នា រួមមានការអនុវត្តលក្ខណៈវិនិច្ឆ័យដូចគ្នាផង ក្នុងការ ជ្រើសរើសឱ្យធ្វើការងារ។
(គ) សិទ្ធិជ្រើសរើសដោយសេរីនូវវិជ្ជាជីវៈ និងការងារ សិទ្ធិឡើងស័ក្តិ សិទ្ធិមានស្ថិរភាពការងារ ទទួលប្រាក់បំណាច់ និងលក្ខខណ្ឌការងារ សិទ្ធិទទួលការបណ្ដុះបណ្ដាលនិងវិក្រិតការខាងវិជ្ជាជីវៈ រួមមាន ការហ្វឹកហាត់ការងារ សុក្រឹតការខាងវិជ្ជាជីវៈ និងការបណ្ដុះបណ្ដាលជាអចិន្ត្រៃយ៍ផង។
(ឃ) សិទ្ធិក្នុងការទទួលប្រាក់បំណាច់ស្មើគ្នា រួមទាំងផលប្រយោជន៍ និងសិទ្ធិទទួលបានការគិតគូរស្មើគ្នាចំពោះការងារដែលមានតម្លៃស្មើ គ្នា និងសិទ្ធិទទួលបានការគិតគូរស្មើគ្នា លើការវាយតម្លៃគុណភាពការងារ។
(ង) សិទ្ធិទទួលបានសន្តិសុខសង្គម ជាពិសេសផលប្រយោជន៍សម្រាប់ការចូលនិវត្តន៍ ការគ្មានការងារធ្វើ ការមានជំងឺ ការគ្មានសុពលភាព និងជរាពាធ ឬបាត់បង់សមត្ថភាពការងារដទៃទៀត ព្រមទាំងសិទ្ធិឈប់សម្រាកដោយមានប្រាក់ឈ្នួល។
(ច) សិទ្ធិទទួលបានការការពារសុខភាព និងសុវត្ថិភាពក្នុងលក្ខខណ្ឌការងារ រួមមានការការពារមុខងារបន្តពូជផង។
២. ដើម្បីបង្ការការរើសអើងប្រឆាំងនឹងស្ត្រីផ្អែកលើអាពាហ៍ពិពាហ៍ ឬមាតុភាព និងដើម្បីធានា សិទ្ធិធ្វើការងាររបស់ស្ត្រីឱ្យបានស័ក្ដិសិទ្ធិ រដ្ឋភាគីសន្យាចាត់វិធានការសមស្របដើម្បី ៖
(ខ) ផ្ដល់ការឈប់សម្រាកមាតុភាពដោយមានប្រាក់ឈ្នួល ឬប្រាក់បំណាច់សង្គមកិច្ចស្មើគ្នា ដោយគ្មានការបាត់បង់ការងារ អតីតភាពការងារ ឬជំនួយសង្គមកិច្ច។
(គ) ជំរុញការផ្ដល់សេវាគាំពារសង្គមកិច្ចចាំបាច់ ដើម្បីឱ្យឪពុកម្ដាយអាចបញ្ចូលកាតព្វកិច្ចគ្រួសារជាមួយនឹងការទទួល ខុសត្រូវខាងវិជ្ជាជីវៈ និងការចូលរួមក្នុងជីវភាពសាធារណៈ ជាពិសេស ដោយសម្រួលដល់ការបង្កើត និងការអភិវឌ្ឍន៍បណ្ដាញនៃសម្ភារៈរូបវ័ន្តសម្រាប់ថែទាំកុមារ។
(ឃ) ផ្ដល់ការការពារពិសេសដល់ស្ត្រីកំពុងមានគភ៌ ពីប្រភេទការងារទាំងឡាយណាដែលបញ្ជាក់ឱ្យឃើញថាមានគ្រោះថ្នាក់ដល់ ពួកគេ។
៣. ច្បាប់ការពារស្ត្រីទាក់ទងនឹងបញ្ហាដែលបានចែងក្នុងមាត្រានេះ ត្រូវលើកយកមកពិនិត្យឡើងវិញជាទៀងទាត់ ទៅតាមចំណេះដឹងផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្រនិងបច្ចេកទេស និងត្រូវសើរើ ធ្វើនិរាករណ៍ ឬអនុវត្តបន្តទៅតាមការចាំបាច់។
មាត្រា ១២
១. រដ្ឋភាគី ត្រូវប្រកាន់យកវិធានការសមស្របទាំងអស់ ដើម្បីបំបាត់ការរើសអើងប្រឆាំងនឹងស្ត្រី ក្នុងវិស័យថែទាំសុខភាព ដើម្បីធានា ដោយផ្អែកលើមូលដ្ឋានសមភាពរវាងបុរសនិងស្ត្រី នូវសិទ្ធិទទួលសេវាសុខាភិបាល រួមមានមធ្យោបាយទាក់ទងនឹងផែនការគ្រួសារផង។
២. ក្រៅពីបទបញ្ញត្តិដែលចែងក្នុងកថាខណ្ឌ ១ នៃមាត្រានេះ រដ្ឋភាគីត្រូវធានាដល់ស្ត្រីកំពុង មានគភ៌ កំពុងសំរាលកូន និងក្រោយពេលសំរាលកូន នូវការផ្ដល់សេវាសមស្រប បើចាំបាច់ ដោយឥតគិតថ្លៃ ព្រមទាំងអាហារូបត្ថម្ភគ្រប់គ្រាន់ក្នុងរយៈពេលមានគភ៌ និងពេលបំបៅកូន។
មាត្រា ១៣
រដ្ឋភាគី ត្រូវចាត់វិធានការសមស្របនានា ដើម្បីបំបាត់ការរើសអើងប្រឆាំងនឹងស្ត្រី ក្នុងវិស័យ ជីវភាព សេដ្ឋកិច្ច និងសង្គមកិច្ចផ្សេងទៀត ដើម្បីធានា ដោយផ្អែកលើមូលដ្ឋានសមភាពរវាងបុរសនិងស្ត្រី នូវសិទ្ធិដូចគ្នា ជាពិសេស ៖
(ខ) សិទ្ធិខ្ចីប្រាក់ពីធនាគារ អ៊ីប៉ូតែក និងទម្រង់ផ្សេងៗទៀតនៃឥណទានហិរញ្ញវត្ថុ
(គ) សិទ្ធិចូលរួមក្នុងសកម្មភាពកំសាន្ត កីឡា និងគ្រប់ទិដ្ឋភាពនៃជីវភាពវប្បធម៌។
មាត្រា ១៤
១. រដ្ឋភាគី ត្រូវគិតគូរដល់បញ្ហាពិសេសដែលស្ត្រីនៅជនបទប្រឈមមុខ និងតួនាទីសំខាន់របស់ស្ត្រីជនបទ ក្នុងការរក្សាភាពគង់វង្សសេដ្ឋកិច្ចគ្រួសាររបស់ខ្លួន រួមមានការងាររបស់ពួកគេក្នុងផ្នែកគ្មានចំណូលសេដ្ឋកិច្ចផង។ រដ្ឋភាគី ត្រូវចាត់វិធានការសមស្របទាំងអស់ ដើម្បីធានាការអនុវត្តបទបញ្ញត្តិ នៃអនុសញ្ញានេះ ចំពោះស្ត្រីនៅជនបទ។
២. រដ្ឋភាគី ត្រូវប្រកាន់យកវិធានការសមស្របទាំងអស់ ដើម្បីបំបាត់ការរើសអើងប្រឆាំងនឹង ស្ត្រីនៅជនបទ ដើម្បីធានា ដោយផ្អែកលើមូលដ្ឋានសមភាពរវាងបុរសនិងស្ត្រី នូវការចូលរួមរបស់ស្ត្រីក្នុងការអភិវឌ្ឍន៍ជនបទ និងទទួលអត្ថប្រយោជន៍ពីការអភិវឌ្ឍន៍ជនបទ និងជាពិសេសត្រូវធានាឱ្យស្ត្រីជនបទទាំងនោះ នូវសិទ្ធិ ៖
(ក) ចូលរួមពេញលេញក្នុងការតាក់តែង និងអនុវត្តផែនការអភិវឌ្ឍន៍នៅគ្រប់លំដាប់ថ្នាក់។(ខ) មានសិទ្ធិទទួលបានសេវាគ្រប់គ្រាន់ខាងវិស័យសុខាភិបាល រួមទាំងព័ត៌មាន ដំបូន្មាន និង សេវាខាងផែនការគ្រួសារ។
(គ) ទទួលអត្ថប្រយោជន៍ដោយផ្ទាល់ពីកម្មវិធីសន្តិសុខសង្គម។
(ឃ) ទទួលបានការបណ្ដុះបណ្ដាលនិងការអប់រំក្នុងប្រព័ន្ធនិងក្រៅប្រព័ន្ធ គ្រប់ប្រភេទ រួមមាន ការអប់រំអក្ខរកម្ម បង្កើតមុខរបរផង ព្រមទាំងជាពិសេសអត្ថប្រយោជន៍ខាងសេវាសហគមន៍ និងការ ពន្យល់ផ្សព្វផ្សាយរបស់ថ្មី ដើម្បីបង្កើនសមត្ថភាពបច្ចេកទេសរបស់ស្ត្រី។
(ង) រៀបចំក្រុមនិងសហករណ៍ជួយគ្នាទៅវិញទៅមក ដើម្បីឱ្យមានសិទ្ធិ មានឱកាសខាងសេដ្ឋកិច្ចស្មើគ្នា តាមរយៈការងារមានប្រាក់ឈ្នួល ឬការងារឯករាជ្យ។
(ច) ចូលរួមក្នុងគ្រប់សកម្មភាពរបស់សហគមន៍
(ឆ) មានសិទ្ធិទទួលបានឥណទាននិងប្រាក់កម្ចីខាងកសិកម្ម សេវារកទីផ្សារ បច្ចេកវិជ្ជាសមស្រប និងការគិតគូរស្មើគ្នាក្នុងការកែទម្រង់ដីធ្លីនិងកសិកម្ម ព្រមទាំងក្នុងគម្រោងបែងចែកដីធ្លី។
(ជ) អាស្រ័យផលលក្ខខណ្ឌរស់នៅគ្រប់គ្រាន់ ជាពិសេសទាក់ទងនឹងការមានផ្ទះសម្បែង អនាម័យ ការផ្គត់ផ្គង់អគ្គិសនីនិងទឹក ការដឹកជញ្ជូន និងគមនាគមន៍។
អនុសញ្ញាស្ដីពីការបំបាត់រាល់ទម្រង់នៃការរើសអើងប្រឆាំងនឹងស្ត្រីភេទ
ផ្នែកទី ៤
មាត្រា ១៥
១. រដ្ឋភាគី ត្រូវផ្ដល់ឱ្យស្ត្រីនូវសមភាពជាមួយបុរសនៅចំពោះមុខច្បាប់។
២. រដ្ឋភាគី ត្រូវផ្ដល់ឱ្យស្ត្រីក្នុងបញ្ហារដ្ឋប្បវេណី នូវឋានៈនីត្យានុកូលដូចគ្នានឹងបុរស និងមាន ឱកាសដូចគ្នាដើម្បីប្រើប្រាស់ឋានៈនេះ។ ជាពិសេស រដ្ឋភាគី ត្រូវផ្ដល់ឱ្យស្ត្រីនូវសិទ្ធិស្មើគ្នាក្នុងការចុះកិច្ចសន្យា និងការគ្រប់គ្រងទ្រព្យ និងត្រូវឱ្យមានការប្រព្រឹត្តមកលើស្ត្រីដូចគ្នា ក្នុងគ្រប់ដំណាក់កាលនៃនីតិវិធី របស់តុលាការ និងសាលាជំរះក្ដី។
៣. រដ្ឋភាគី ព្រមព្រៀងគ្នាថា កិច្ចសន្យាទាំងអស់ និងលិខិតុបករណ៍ឯកជនដទៃទៀតគ្រប់ប្រភេទ ដែលមានអានុភាពនីត្យានុកូល សំដៅរឹតត្បិតឋានៈនីត្យានុកូលរបស់ស្ត្រី ត្រូវទុកជាមោឃៈ។
៤. រដ្ឋភាគី ត្រូវឱ្យបុរសនិងស្ត្រីមានសិទ្ធិដូចគ្នាចំពោះច្បាប់ ដែលទាក់ទងដល់សិទ្ធិដើរហើររបស់បុគ្គល និងសេរីភាពជ្រើសរើសនិវេសនដ្ឋាន និងលំនៅដ្ឋាន។
មាត្រា ១៦
១. រដ្ឋភាគី ត្រូវចាត់វិធានការសមស្របទាំងអស់ ដើម្បីបំបាត់ការរើសអើងប្រឆាំងនឹងស្ត្រី លើ រាល់បញ្ហាដែលទាក់ទងនឹងអាពាហ៍ពិពាហ៍ និងទំនាក់ទំនងគ្រួសារ និងជាពិសេស ដោយផ្អែកលើមូលដ្ឋាន សមភាពរវាងបុរសនិងស្ត្រី ត្រូវធានាឱ្យស្ត្រីនូវ ៖
(ខ) សិទ្ធិដូចគ្នាក្នុងការជ្រើសរើសសហព័ទ្ធរបស់ខ្លួនដោយសេរី និងក្នុងការចុះកិច្ចសន្យាអាពាហ៍ពិពាហ៍ តែនៅពេលណាដែលពួកគេព្រមព្រៀងគ្នាដោយសេរី និងដោយពេញលេញប៉ុណ្ណោះ។
(គ) សិទ្ធិនិងការទទួលខុសត្រូវដូចគ្នា នៅពេលមានចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍ និងនៅពេលរំលាយអាពាហ៍ពិពាហ៍។
(ឃ) សិទ្ធិនិងការទទួលខុសត្រូវដូចគ្នាក្នុងនាទីជាឪពុកម្ដាយលើបញ្ហា ទាក់ទងនឹងកូន ដោយឥតគិតពីស្ថានភាពគ្រួសារ ហើយអត្ថប្រយោជន៍របស់កូនត្រូវស្ថិតជាចម្បងនៅគ្រប់ករណីទាំងអស់។
(ង) សិទ្ធិដូចគ្នាក្នុងការសម្រេចចិត្តដោយសេរី និងដោយស្មារតីទទួលខុសត្រូវ ក្នុងការសម្រេចអំពីចំនួន និងការពន្យារកំណើតកូន និងក្នុងការទទួលបានព័ត៌មាន ការអប់រំ និងមធ្យោបាយ ដើម្បីឱ្យស្ត្រីអាចប្រើប្រាស់សិទ្ធិទាំងនេះ។
(ច) សិទ្ធិនិងការទទួលខុសត្រូវដូចគ្នា ចំពោះការអាណាព្យាបាល ការការពារ ការគ្រប់គ្រង និងការទទួលចិញ្ចឹមកូនអ្នកដទៃ ឬក្នុងការអនុវត្តស្រដៀងគ្នានេះ បើគំនិតទាំងនេះមានស្រាប់នៅក្នុងច្បាប់ជាតិ ។ នៅគ្រប់ករណីទាំងអស់ អត្ថប្រយោជន៍របស់កូនត្រូវចាត់ទុកជាចម្បង។
(ឆ) សិទ្ធិបុគ្គលដូចគ្នារវាងប្ដីនិងប្រពន្ធ រួមមានសិទ្ធិជ្រើសរើសនាមត្រកូល វិជ្ជាជីវៈ និងមុខរបរ ផង។
(ជ) សិទ្ធិដូចគ្នាសម្រាប់ទាំងពីរនាក់ប្ដីនិងប្រពន្ធ ចំពោះកម្មសិទ្ធិ ការទិញ ការចាត់ចែង ការគ្រប់គ្រង ការអាស្រ័យផល និងការប្រគល់ទ្រព្យសម្បត្តិ ទោះដោយមិនគិតថ្លៃក្ដី ឬគិតថ្លៃក្ដី។
២. ការភ្ជាប់ពាក្យ និងការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍កូន មិនត្រូវមានអានុភាពផ្លូវច្បាប់ទេ ហើយគេត្រូវចាត់វិធានការចាំបាច់ទាំងអស់ រួមមានការធ្វើច្បាប់ផង ដើម្បីកំណត់អាយុអប្បបរមា សម្រាប់រៀប អាពាហ៍ពិពាហ៍ ហើយចាំបាច់ត្រូវចុះបញ្ជីអាពាហ៍ពិពាហ៍នៅក្នុងបញ្ជីជាផ្លូវការ។
ផ្នែកទី ៥
មាត្រា ១៧
១. ក្នុងគោលបំណងពិនិត្យការវិវឌ្ឍន៍ទៅមុខនៃការអនុវត្តអនុសញ្ញានេះ គណៈកម្មាធិការទទួលបន្ទុកការលប់បំបាត់ការរើសអើងប្រឆាំងនឹងស្ត្រី មួយ ត្រូវបានបង្កើតឡើង (ចាប់ពីនេះទៅ ប្រើត្រឹមតែពាក្យគណៈកម្មាធិការ)។ គណៈកម្មាធិការនេះ មានអ្នកជំនាញការ ១៨ រូប នៅពេលដែលអនុសញ្ញានេះចូលជាធរមាន។ បន្ទាប់ពីរដ្ឋភាគីទី ៣៥ បានឱ្យសច្ចាប័ន ឬបានចូលជាសមាជិកនៃអនុសញ្ញានេះ។ គណៈកម្មាធិការនេះនឹងមានអ្នកជំនាញការចំនួន ២៣ រូប ដែលមានសីលធម៌ និងមានសមត្ថកិច្ចខ្ពស់ក្នុងវិស័យដែលត្រូវអនុវត្តអនុសញ្ញានេះ។ អ្នកជំនាញការ ត្រូវបោះឆ្នោតជ្រើសរើសដោយរដ្ឋភាគីពីក្នុងចំណោមជនជាតិរបស់ខ្លួន និងត្រូវធ្វើការក្នុងឋានៈជាបុគ្គលឯកជន ដោយធ្វើការពិចារណាបែងចែកទៅតាមភូមិសាស្ត្រដោយសមធម៌ និងឱ្យមានតំណាងទម្រង់ផ្សេងៗនៃអារ្យធម៌ ព្រមទាំងទៅតាមប្រព័ន្ធច្បាប់ធំៗផង។
២. សមាជិករបស់គណៈកម្មាធិការ ត្រូវជ្រើសរើសតាមការបោះឆ្នោតសម្ងាត់ ពីបញ្ជីបេក្ខជន ដែលស្នើដោយរដ្ឋភាគី។ រដ្ឋភាគីនីមួយៗ អាចដាក់ស្នើបេក្ខជនម្នាក់ក្នុងចំណោមជនជាតិរបស់ខ្លួន។
៣. ការបោះឆ្នោតដំបូងបង្អស់ ត្រូវធ្វើឡើង ៦ ខែ ក្រោយពីកាលបរិច្ឆេទចូលជាធរមាននៃអនុសញ្ញានេះ។ យ៉ាងតិច ៣ ខែ មុនកាលបរិច្ឆេទនៃការបោះឆ្នោតនីមួយៗ អគ្គលេខាធិការអង្គការ សហប្រជាជាតិ ត្រូវចេញលិខិតអញ្ជើញរដ្ឋភាគីឱ្យដាក់ស្នើនាមបេក្ខជនរបស់ខ្លួន ក្នុងរយៈពេល ២ ខែ។ អគ្គលេខាធិការត្រូវរៀបចំតាមលំដាប់អក្ខរក្រម នូវបញ្ជីឈ្មោះបេក្ខជនដែលស្នើដោយរដ្ឋភាគី ដោយបញ្ជាក់ឈ្មោះរដ្ឋភាគីដែលបានជ្រើសតាំងបេក្ខជនទាំងនោះ ហើយផ្ញើបញ្ជីនេះទៅគ្រប់រដ្ឋភាគី។
៤. ការបោះឆ្នោតជ្រើសរើស ត្រូវធ្វើឡើងក្នុងសម័យប្រជុំរបស់រដ្ឋភាគី តាមការកោះអញ្ជើញ ដោយអគ្គលេខាធិការនៅទីស្នាក់ការអង្គការសហប្រជាជាតិ។ កូរ៉ុមសម្រាប់កិច្ចប្រជុំគឺពីរភាគបីនៃរដ្ឋភាគី។ បេក្ខជនដែលជាប់ជាសមាជិកគណៈកម្មាធិការ ត្រូវតែជាបេក្ខជនទទួលបានសម្លេងច្រើនបំផុត និងសម្លេងភាគច្រើនដាច់ខាតពីតំណាងរបស់រដ្ឋភាគីដែលមានវត្តមាន និងបានបោះឆ្នោត។
៥. សមាជិកគណៈកម្មាធិការ ត្រូវជ្រើសរើសតាមការបោះឆ្នោតសម្រាប់រយៈពេល ៤ ឆ្នាំ។ ប៉ុន្តែ អាណត្តិសមាជិក ៩ រូប ដែលជាប់នៅពេលបោះឆ្នោតលើកទី ១ ត្រូវផុតកំណត់ក្នុងរយៈពេល ២ ឆ្នាំ ហើយឈ្មោះសមាជិកទាំង ៩ រូបនេះ ត្រូវចាប់ឆ្នោតជ្រើសរើសដោយប្រធានអង្គប្រជុំភ្លាមៗ បន្ទាប់ពីការបោះឆ្នោតលើកទី ១។
៦. ការបោះឆ្នោតជ្រើសរើសសមាជិកគណៈកម្មាធិការបន្ថែម ៥ រូប នឹងត្រូវធ្វើឡើងស្របតាម បទបញ្ញត្តិច្បាប់ក្នុងកថាខណ្ឌ ២ កថាខណ្ឌ ៣ នឹងកថាខណ្ឌ ៤ នៃមាត្រានេះ បន្ទាប់ពីមានការផ្ដល់ សច្ចាប័ន ឬការចូលជាសមាជិកលើកទី ៣៥។ អាណត្តិសមាជិក ២ រូប នៃសមាជិកបន្ថែមដែលជាប់ឆ្នោតនឹងត្រូវផុតកំណត់ក្នុងរយៈពេល ២ ឆ្នាំ ហើយឈ្មោះសមាជិកទាំង ២ រូបនេះ ត្រូវជ្រើសរើសតាមការចាប់ឆ្នោតដោយប្រធានគណៈកម្មាធិការ។
៧. ដើម្បីបំពេញកន្លែងទំនេរដោយចៃដន្យ រដ្ឋភាគីណាដែលមានអ្នកជំនាញការរបស់ខ្លួនឈប់បំពេញមុខងារជា សមាជិកគណៈកម្មាធិការ ត្រូវតែងតាំងអ្នកជំនាញការម្នាក់ទៀតពីចំណោមជនជាតិខ្លួន ដោយមានការយល់ព្រមពីគណៈកម្មាធិការ។
៨. សមាជិកគណៈកម្មាធិការ ត្រូវទទួលថវិកាពីធនធានរបស់អង្គការសហប្រជាជាតិ តាម ចំណែក និងលក្ខខណ្ឌដែលកំណត់ដោយមហាសន្និបាត អាស្រ័យលើសារសំខាន់នៃការងាររបស់គណៈកម្មាធិការ។
៩. អគ្គលេខាធិការអង្គការសហប្រជាជាតិ ត្រូវផ្ដល់បុគ្គលិកនិងសម្ភារៈរូបវន្តដែលចាំបាច់សម្រាប់ គណៈកម្មាធិការបំពេញមុខងារឱ្យបានស័ក្ដិសិទ្ធិ ស្របតាមអនុសញ្ញានេះ។
មាត្រា ១៨
១. រដ្ឋភាគី សន្យាដាក់ជូនអគ្គលេខាធិការអង្គការសហប្រជាជាតិ ដើម្បីគណៈកម្មាធិការពិនិត្យ នូវរបាយការណ៍ស្តីពីវិធានការខាងនីតិកម្ម តុលាការ រដ្ឋបាល ឬវិធានការផ្សេងៗ ដែលបានអនុម័តផ្ដល់ អនុភាពដល់បទបញ្ញត្តិនៃអនុសញ្ញានេះ ព្រមទាំងការរីកចម្រើនដែលសម្រេចបាន ៖
(ខ) បន្ទាប់មក យ៉ាងហោចណាស់រៀងរាល់ ៤ ឆ្នាំម្ដង និងរបាយការណ៍បន្ថែម បើមានសេចក្ដីស្នើសុំរបស់គណៈកម្មាធិការ។
២. របាយការណ៍ អាចបញ្ជាក់ពីកត្តានិងការលំបាក ដែលនាំឱ្យប៉ះពាល់ដល់ការបំពេញកាតព្វកិច្ច ស្របតាមអនុសញ្ញានេះ។
មាត្រា ១៩
១. គណៈកម្មាធិការ ត្រូវអនុម័តបទបញ្ជាផ្ទៃក្នុងរបស់ខ្លួន។
២. គណៈកម្មាធិការ ត្រូវបោះឆ្នោតជ្រើសរើសមន្ត្រីការិយាល័យរបស់ខ្លួនសម្រាប់រយៈពេល ២ ឆ្នាំ។
មាត្រា ២០
១. គណៈកម្មាធិការ ត្រូវជួបប្រជុំជាធម្មតាមិនលើសពី ២ សប្តាហ៍ក្នុងមួយឆ្នាំៗ ដើម្បីពិនិត្យ របាយការណ៍ដែលស្នើឡើង ស្របតាមមាត្រា ១៨ នៃអនុសញ្ញានេះ។
២. សម័យប្រជុំគណៈកម្មាធិការ ត្រូវប្រារព្ធធ្វើជាធម្មតានៅទីស្នាក់ការនៃអង្គការសហប្រជាជាតិ ឬនៅកន្លែងសមស្របមួយផ្សេងពីនេះ អាស្រ័យដោយការកំណត់របស់គណៈកម្មាធិការ។
មាត្រា ២១
១. តាមរយៈក្រុមប្រឹក្សាសេដ្ឋកិច្ចនិងសង្គមកិច្ច គណៈកម្មាធិការត្រូវធ្វើរបាយការណ៍ប្រចាំឆ្នាំ ជូនមហាសន្និបាតនៃអង្គការសហប្រជាជាតិ អំពីសកម្មភាពរបស់ខ្លួន និងអាចផ្ដល់យោបល់ និងផ្ដល់អនុសាសន៍ទូទៅ ផ្អែកលើការពិនិត្យរបាយការណ៍ និងព័ត៌មានដែលទទួលបានពីរដ្ឋភាគី។ ការផ្ដល់យោបល់ និងអនុសាសន៍ ត្រូវដាក់បញ្ចូលក្នុងរបាយការណ៍របស់គណៈកម្មាធិការ អមដោយមូលវិចារណ៍របស់រដ្ឋភាគី ប្រសិនបើមាន។
២. អគ្គលេខាធិការអង្គការសហប្រជាជាតិ ត្រូវបញ្ជូនរបាយការណ៍របស់គណៈកម្មាធិការទៅ គណៈកម្មការទទួលបន្ទុកស្ថានភាពស្ត្រី ដើម្បីជ្រាបជាព័ត៌មាន។
មាត្រា ២២
អង្គការឯកទេស មានសិទ្ធិ មានជាតំណាងនៅពេលពិនិត្យការអនុវត្តបទបញ្ញត្តិនៃអនុសញ្ញានេះ ដែលស្ថិតក្នុងក្របខ័ណ្ឌនៃសកម្មភាពរបស់ខ្លួន។ គណៈកម្មាធិការ អាចអញ្ជើញអង្គការឯកទេសនានា ឱ្យដាក់របាយការណ៍ស្តីពីការអនុវត្តអនុសញ្ញានេះ ក្នុងវិស័យដែលស្ថិតក្នុងក្របខ័ណ្ឌនៃសកម្មភាពរបស់ខ្លួន។
អនុសញ្ញាស្ដីពីការបំបាត់រាល់ទម្រង់នៃការរើសអើងប្រឆាំងនឹងស្ត្រីភេទ
ផ្នែកទី ៦
មាត្រា ២៣
គ្មានចំណុចណាមួយក្នុងអនុសញ្ញានេះ ធ្វើឱ្យប៉ះពាល់ដល់បទបញ្ញត្តិ ដែលនាំឱ្យសម្រេចបាននូវអត្ថប្រយោជន៍ខាងសមភាពរវាងបុរសនិងស្ត្រី ដែលអាចមានច្រើនជាងនេះនៅក្នុង ៖
(ខ) អនុសញ្ញា សន្ធិសញ្ញា ឬកិច្ចព្រមព្រៀងអន្តរជាតិផ្សេងទៀត ដែលនៅជាធរមានក្នុងរដ្ឋនោះ។
មាត្រា ២៤
រដ្ឋភាគី សន្យាអនុម័តគ្រប់វិធានការចាំបាច់ថ្នាក់ជាតិ ដើម្បីធ្វើឱ្យសម្រេចបាននូវការប្រើប្រាស់ ឱ្យបានពេញលេញ នូវសិទ្ធិទាំងឡាយដែលទទួលស្គាល់ក្នុងអនុសញ្ញានេះ។
មាត្រា ២៥
១. អនុសញ្ញានេះ ត្រូវបើកចំហឱ្យរដ្ឋទាំងអស់ចុះហត្ថលេខា។
២. អគ្គលេខាធិការអង្គការសហប្រជាជាតិ ត្រូវចាត់តាំងជាអ្នកទទួលតំកល់ទុកអនុសញ្ញានេះ។
៣. អនុសញ្ញានេះ ជាកម្មវត្ថុនៃការឱ្យសច្ចាប័ន។ លិខិតុបករណ៍នៃការឱ្យសច្ចាប័នត្រូវតំកល់ទុកនៅនឹងអគ្គលេខាធិការ អង្គការសហប្រជាជាតិ។
៤. អនុសញ្ញានេះ ត្រូវបើកចំហឱ្យរដ្ឋទាំងអស់សុំចូលជាសមាជិក។ ការសុំចូលជាសមាជិកត្រូវធ្វើឡើងដោយការតំកល់លិខិតុបករណ៍សុំចូល រួមជាសមាជិកនៅនឹងអគ្គលេខាធិការអង្គការសហប្រជាជាតិ។
មាត្រា ២៦
១. រដ្ឋភាគី អាចសុំសើរើអនុសញ្ញានេះបាននៅគ្រប់ពេលវេលា ដោយការជូនដំណឹងជាលាយលក្ខណ៍អក្សរ ទៅអគ្គលេខាធិការអង្គការសហប្រជាជាតិ។
២. មហាសន្តិបាតអង្គការសហប្រជាជាតិ ត្រូវសម្រេចលើវិធានការដែលត្រូវចាត់ ប្រសិនជាមាន តាមសេចក្ដីសុំនោះ។
មាត្រា ២៧
១. អនុសញ្ញានេះ ត្រូវចូលជាធរមាននៅថ្ងៃទីសាមសិប ក្រោយកាលបរិច្ឆេទនៃតំកល់លិខិតុបករណ៍ឱ្យសច្ចាប័ន ឬការសុំចូលជាសមាជិកទី ២០ នៅនឹងអគ្គលេខាធិការអង្គការសហប្រជាជាតិ។
២. សម្រាប់រដ្ឋនីមួយៗដែលឱ្យសច្ចាប័នលើអនុសញ្ញានេះ ឬសុំចូលជាសមាជិក ក្រោយពីការ តំកល់លិខិតុបករណ៍នៃការឱ្យសច្ចាប័ន ឬការសុំចូលជាសមាជិកទី ២០ អនុសញ្ញានេះនឹងត្រូវចូលជាធរមាន នៅថ្ងៃទីសាមសិប ក្រោយកាលបរិច្ឆេទនៃការដាក់តំកល់លិខិតុបករណ៍ឱ្យសច្ចាប័ន ឬការសុំចូលជាសមាជិករបស់ខ្លួន។
មាត្រា ២៨
១. អគ្គលេខាធិការអង្គការសហប្រជាជាតិ ត្រូវទទួល និងផ្សព្វផ្សាយដល់រដ្ឋទាំងអស់នូវអត្ថបទ លក្ខខណ្ឌដែលរដ្ឋបានធ្វើ នៅខណៈពេលឱ្យសច្ចាប័ន ឬសុំចូលជាសមាជិក។
២. លក្ខខណ្ឌដែលមិនស្របតាមកម្មវត្ថុនិងគោលបំណងនៃអនុសញ្ញានេះ មិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យធ្វើឡើយ។
៣. លក្ខខណ្ឌទាំងឡាយអាចដកចេញទៅវិញបាននៅគ្រប់ពេលវេលា ដោយការជូនដំណឹងទៅអគ្គលេខាធិការអង្គការសហប្រជាជាតិ ដែលត្រូវជូនដំណឹងនេះបន្តដល់រដ្ឋទាំងអស់។ ការជូនដំណឹងជាលាយលក្ខណ៍អក្សរត្រូវមានប្រសិទ្ធិភាពនៅថ្ងៃដែលបាន ទទួល។
មាត្រា ២៩
១. រាល់វិវាទរវាងរដ្ឋភាគីពីរ ឬច្រើនជាងនេះ ស្ដីពីការបកស្រាយ ឬការអនុវត្តអនុសញ្ញានេះដែលមិនអាចដោះស្រាយតាមរយៈការចចារបាន ត្រូវដាក់ឱ្យមានការសម្រេចដោយអាជ្ញាកណ្ដាល តាមសំណើរបស់ភាគីណាមួយនៃគូវិវាទនេះ។ បើក្នុងរយៈពេល ៦ ខែ គិតចាប់ពីថ្ងៃស្នើឱ្យមានអាជ្ញាកណ្ដាល ភាគីវិវាទមិនឯកភាពលើការរៀបចំអាជ្ញាកណ្ដាលទេ ភាគីណាមួយនៃភាគីវិវាទទាំងនោះ អាចលើករឿងវិវាទទៅតុលាការយុត្តិធម៌អន្តរជាតិ តាមសេចក្ដីសុំស្របតាមលក្ខន្តិកៈរបស់តុលាការ។
២. រដ្ឋភាគីនីមួយៗ នៅពេលចុះហត្ថលេខា ឬឱ្យសច្ចាប័ន ឬសុំចូលជាសមាជិកនៃអនុសញ្ញានេះ អាចប្រកាសថា ខ្លួនមិនជាប់កាតព្វកិច្ចនឹងកថាខណ្ឌ ១ នៃមាត្រានេះទេ។ រដ្ឋភាគីឯទៀតនឹងមិនជាប់កាតព្វកិច្ចក្នុងកថាខណ្ឌ ១ នេះ ជាមួយរដ្ឋភាគីណាដែលបានធ្វើលក្ខខណ្ឌនេះឡើយ។
៣. រដ្ឋភាគីណា ដែលធ្វើលក្ខខណ្ឌស្របតាមកថាខណ្ឌ ២ នៃមាត្រានេះ អាចដកលក្ខខណ្ឌរបស់ខ្លួនវិញគ្រប់ពេល ដោយការជូនដំណឹងជាលាយលក្ខណ៍អក្សរទៅអគ្គលេខាធិការអង្គការ សហប្រជាជាតិ។
មាត្រា ៣០
អនុសញ្ញានេះ ដែលមានអត្ថបទជាភាសាអារ៉ាប់ ចិន អង់គ្លេស បារាំង រុស្ស៊ី និងអេស្ប៉ាញ៉ុល មានតម្លៃស្មើគ្នា នឹងត្រូវតំកល់ទុកនៅអគ្គលេខាធិការអង្គការសហប្រជាជាតិ។
ជាបន្ទាល់នៃអនុសញ្ញានេះ បុណ្ណទូតដែលមានហត្ថលេខាខាងក្រោម ហើយដែលបានទទួលនូវការអនុញ្ញាតយ៉ាងត្រឹមត្រូវ បានចុះហត្ថលេខាលើអនុសញ្ញានេះ។
សេចក្ដីផ្ដល់មតិចុងក្រោយរបស់គណៈកម្មាធិការបំបាត់រាល់ទម្រង់នៃការរើសអើងប្រឆាំងនឹងនារីភេទ៖ ប្រទេសកម្ពុជា
គណៈកម្មាធិការបំបាត់ការរើសអើងប្រឆាំងនឹងនារីភេទ
សម័យប្រជុំលើកទី៣៤
ថ្ងៃទី១៦ ខែមករា ដល់ថ្ងៃទី៣ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០០៦
១- គណៈកម្មាធិការបានពិចារណាលើរបាយការណ៍លើកដំបូង និងតាមកាលកំណត់លើកទីពីរ និងលើកទីបី (CEDAW/C/KHM/1-3) របស់ប្រទេសកម្ពុជា នាសម័យប្រជុំរបស់ខ្លួនលើកទី៧០៥ និង៧០៦ កាលពីថ្ងៃទី១៩ ខែមករា ឆ្នាំ២០០៦ (សូមមើល CEDAW/C/SR.705 និង706)។ បញ្ជីបញ្ហា និងសំណួរផ្សេងៗរបស់គណៈកម្មាធិការមាននៅក្នុងCEDAW/C/ KHM/Q/1-3 និងការឆ្លើយតបរបស់ប្រទេសកម្ពុជាមាននៅក្នុង CEDAW/C/KHM/1-3/Add.1.
សេចក្ដីផ្ដើម៖
២- គណៈកម្មាធិការស្ងើចសរសើរដល់រដ្ឋភាគីដែលផ្ដល់សច្ចាប័នលើអនុសញ្ញា ដោយគ្មានខរក្សាទុក ហើយសរសើរផងដែរ ដល់រដ្ឋភាគីចំពោះរបាយការណ៍លើកដំបូង និងតាមកាលកំណត់លើកទីពីរនិងលើកទីបី ដែលបានអនុវត្តតាមគោលការណ៍ណែនាំ ទន្ទឹមនឹងនេះ គណៈកម្មាធិការក៏មានការសោកស្ដាយផងដែរចំពោះការយឺតយ៉ាវ។ គណៈកម្មាធិការក៏បានសំដែងនូវការស្ងើចសរសើរផងដែរ ដល់រដ្ឋភាគីចំពោះការឆ្លើយតបជាលាយលក្ខណ៍អក្សរទៅនឹងបញ្ជីបញ្ហា និងសំណួរផ្សេងៗ ដែលបានលើកឡើងដោយក្រុមការងារមុនសម័យប្រជុំ និងចំពោះការរាយការណ៍ផ្ទាល់មាត់ និងការបញ្ជាក់បំភ្លឺឆ្លើយតបទៅនឹងសំណួរទាំងឡាយ ដែលគណៈកម្មាធិការបានចោទសួរផ្ទាល់មាត់។
៣- គណៈកម្មាធិការស្ងើចសរសើររដ្ឋភាគី ដែលបានបញ្ជូនគណៈប្រតិភូជាន់ខ្ពស់របស់ខ្លួន ដឹកនាំដោយរដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងកិច្ចការនារី ហើយរួមទាំងតំណាងនានាមកពីក្រុមប្រឹក្សាជាតិកម្ពុជាដើម្បីស្ត្រី និងតំណាងមកពីក្រសួងផ្សេងៗទៀតដូចជា ក្រសួងយុត្តិធម៌ ក្រសួងសុខាភិបាល និងក្រសួងអប់រំ។ គណៈកម្មាធិការសំដែងនូវការស្ងើចសរសើរចំពោះការសន្ទនា ដោយចំហ និងក្នុងន័យស្ថាបនា ដែលបានរៀបចំធ្វើឡើងរវាងគណៈប្រតិភូ និងសមាជិកគណៈកម្មាធិការ។
ទិដ្ឋភាពវិជ្ជមាន
៤- គណៈកម្មាធិការកត់សំគាល់ដោយការស្ងើចសរសើរអំពីការខិតខំប្រឹងប្រែង យ៉ាងខ្លាំងក្លាដោយរដ្ឋភាគី ក្នុងគោលបំណងសម្រេចឱ្យបាននូវសមភាពខាងយេនឌ័រ និងលុបបំបាត់ការរើសអើងប្រឆាំងនឹងស្ត្រីភេទ។ គណៈកម្មាធិការសូមស្វាគមន៍ការបង្កើតយន្តការជាតិ ដើម្បីភាពជឿនលឿនរបស់ស្ត្រី នោះគឺក្រសួងកិច្ចការនារី និងក្រុមប្រឹក្សាជាតិដើម្បីស្ត្រី និងការអនុម័តផែនការជាតិរយៈពេលប្រាំឆ្នាំ ដែលមានឈ្មោះថា "នារីរតនៈ" ដែលផ្ដោតជាសំខាន់លើការកសាងសមត្ថភាពស្ត្រី និងការធ្វើសមាហរណកម្មវិស័យយេនឌ័រ ទៅក្នុងយុទ្ធសាស្ត្រជាតិកាត់បន្ថយភាពក្រីក្រ ឆ្នាំ២០០៣- ២០០៥។
៥- គណៈកម្មាធិការស្នើសុំឱ្យបន្តធ្វើកំណែទម្រង់ច្បាប់ ជាពិសេស ការធ្វើកំណែទម្រង់ក្រមព្រហ្មទណ្ឌ ដើម្បីដាក់បញ្ចូលការផ្ដន្ទាទោសចំពោះបទល្មើសនៃការរើសអើងប្រឆាំង នឹងស្ត្រីភេទ និងស្នើសុំឱ្យពិនិត្យឡើងវិញនូវច្បាប់ស្ដីពីការបង្ក្រាបអំពើ ពង្រត់ និងលក់ដូរមនុស្ស និងអំពើធ្វើអាជីវកម្មលើមនុស្សឆ្នាំ១៩៩៦ ដើម្បីដាក់បញ្ចូលទណ្ឌកម្មទៅលើជនល្មើស និងវិធានការការពារជនរងគ្រោះ។
៦- គណៈកម្មាធិការសូមស្វាគមន៍ចំពោះការអនុម័ត និងការចូលជាធរមាន កាលពីខែតុលា ឆ្នាំ២០០៥ នៃច្បាប់ស្ដីពីការទប់ស្កាត់អំពើហិង្សាក្នុងគ្រួសារ និងកិច្ចការពារជនរងគ្រោះ។
៧- គណៈកម្មាធិការស្នើសុំឱ្យរដ្ឋភាគីខិតខំប្រឹងប្រែងធ្វើកំណែទម្រង់ ប្រព័ន្ធយុត្តិធម៌ និងដើម្បីធានាឯករាជ្យភាពរបស់តុលាការ ដោយរួមទាំងច្បាប់ស្ដីពីការចាត់តាំងតុលាការ ច្បាប់ស្ដីពីលក្ខន្តិកៈចៅក្រម និងការរៀបចំឱ្យមានក្រមសីលធម៌សម្រាប់ចៅក្រម។
៨- គណៈកម្មាធិការក៏សូមស្វាគមន៍ចំពោះហេតុដែលថា ទិន្នន័យខាងស្ថិតិ ដើម្បីធ្វើការប៉ាន់ប្រមាណអំពីឋានៈរបស់ស្ត្រី បច្ចុប្បន្នមាននៅក្នុងរដ្ឋភាគី ជាពិសេសអត្ថបទបោះពុម្ពផ្សាយដែលមានចំណងជើងថា " ចំណែកស្មើភាពសម្រាប់នារី"។
វិស័យសំខាន់ៗ នៃការព្រួយបារម្ភ និងអនុសាសន៍
៩- បើពិនិត្យទៅលើមាត្រា៣១ វាក្យខណ្ឌទី១ នៃរដ្ឋធម្មនុញ្ញចែងទទួលស្គាល់ និងគោរពកិច្ចព្រមព្រៀងសិទ្ធិមនុស្សអន្តរជាតិនានា ហើយមាត្រា៤៥ វាក្យខណ្ឌទី១ ចែងអំពីការបំបាត់ការរើសអើងគ្រប់ប្រភេទប្រឆាំងនឹងស្ត្រីភេទ ហើយថាអនុសញ្ញានេះមានអាទិភាពទៅលើច្បាប់ជាតិ បើទោះជាដូច្នោះក្ដី ក៏គណៈកម្មាធិការនៅមានការព្រួយបារម្ភថា បទបញ្ញត្តិនៃអនុសញ្ញានេះមិនអាចអនុវត្តដោយខ្លួនឯង ហើយមិនអាចយកទៅអនុវត្តដោយផ្ទាល់នៅក្នុងចំណាត់ការរបស់តុលាការ បានឡើយ។
១០- គណៈកម្មាធិការស្នើយ៉ាងទទូចដល់រដ្ឋភាគី សូមឱ្យចាត់វិធានការជាបន្ទាន់ ដើម្បីធានាថាអនុសញ្ញានេះ ត្រូវបានយកទៅអនុវត្តទាំងស្រុងនៅក្នុងប្រព័ន្ធច្បាប់កម្ពុជា ដោយរួមទាំងតាមរយៈការបោះពុម្ពផ្សាយនៅក្នុងរាជកិច្ច និងការដាក់បញ្ចូលបញ្ញត្តិនៃអនុសញ្ញានេះទាំងស្រុងទៅក្នុងច្បាប់ ជាតិ ដោយរួមទាំងតាមរយៈ ការបញ្ចូលទណ្ឌកម្មផ្សេងៗ តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។ គណៈកម្មាធិការក៏បានស្នើផងដែរឱ្យរដ្ឋភាគីអនុវត្តវិធានការផ្សេងៗ ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយការយល់ដឹងអំពីអនុសញ្ញានេះដល់ចៅក្រម ព្រះរាជអាជ្ញា និងមេធាវីនានា ហើយដាក់បញ្ចូលអនុសញ្ញានេះទៅក្នុងកម្មវិធីសិក្សាស្ដីពីសិទ្ធិ មនុស្ស រួមទាំងសិទ្ធិនារី ដើម្បីធានាធ្វើយ៉ាងណាឱ្យបុគ្គលគ្រប់រូបយល់ដឹងអំពីស្មារតី គោលបំណង និងបញ្ញត្តិទាំងឡាយនៃអនុសញ្ញានេះ ហើយត្រូវបានយកទៅប្រើប្រាស់នៅក្នុងកិច្ចដំណើរការរបស់តុលាការ។
១១- គណៈកម្មាធិការមានការព្រួយបារម្ភថា មិនមានកំណត់និយមន័យជាក់ច្បាស់អំពីចរិត និងទ្រង់ទ្រាយ នៃការរើសអើងប្រឆាំងនឹងស្ត្រីភេទ ស្របតាមមាត្រា១ នៃអនុសញ្ញានេះ ដែលហាមមិនឱ្យមានការរើសអើង ដោយផ្ទាល់ ឬដោយប្រយោលក្ដី នៅក្នុងច្បាប់កម្ពុជា។ គណៈកម្មាធិការក៏មានការព្រួយបារម្ភថាមិនមានបញ្ញត្តិច្បាប់ណាមួយ ចែងអំពីវិធានការពិសេសបណ្ដោះអាសន្ន។
១២- គណៈកម្មាធិការស្នើយ៉ាងទទូចដល់រដ្ឋភាគី សុំឱ្យដាក់បញ្ចូលទៅក្នុងច្បាប់ជាតិនូវនិយមន័យនៃពាក្យរើសអើង ប្រឆាំងនឹងស្ត្រីភេទ ជុំវិញពាក្យថាការរើសអើងដោយផ្ទាល់ ឬដោយមិនផ្ទាល់ ស្របតាមមាត្រា១នៃអនុសញ្ញានេះ។ គណៈកម្មាធិការស្នើឱ្យរដ្ឋភាគីឆ្លៀតឱកាសដែលមានកិច្ចដំណើរការធ្វើ កំណែទម្រង់ច្បាប់ ធ្វើឱ្យមានភាពចុះសម្រុង និងភាពស្របគ្នាទាំងស្រុងរវាងច្បាប់ជាតិ និងបទបញ្ញត្តិនានានៃអនុសញ្ញានេះ។ គណៈកម្មាធិការស្នើផងដែរឱ្យរដ្ឋភាគីដាក់ បញ្ចូលនូវទណ្ឌកម្មសមស្រប ទៅក្នុងក្រមរដ្ឋប្បវេណី និងក្រមព្រហ្មទណ្ឌ ចំពោះទង្វើរើសអើងប្រឆាំងនឹងស្ត្រីភេទ និងធានាឱ្យមានដំណោះស្រាយប្រកបដោយប្រសិទ្ធិភាពចំពោះស្ត្រី ដែលត្រូវគេរំលោភសិទ្ធិ។ គណៈកម្មាធិការស្នើថែមទៀត ឱ្យបង្កើតបញ្ញត្តិច្បាប់ស្ដីពីវិធានការពិសេសបណ្ដោះអាសន្ន ដើម្បីពន្លឿនភាពស្មើគ្នាតាមព្រឹត្តិន័យ ស្របតាមមាត្រា៤.១ នៃអនុសញ្ញានេះ។
១៣- គណៈកម្មាធិការមានការព្រួយបារម្ភអំពីកម្រិត និងទំហំនៃកម្មវិធីផ្សេងៗសម្រាប់ស្ត្រីនៅមិនទាន់មានភាពច្បាស់ លាស់នៅឡើយ ហើយមិនមានទិន្នន័យបង្ហាញអំពីលទ្ធផលនៃការអនុវត្តឬប្រសិទ្ធិភាព នៃវិធានការផ្សេងៗ រួមទាំងការបញ្ជ្រាបវិស័យយេនឌ័រទៅក្នុងយុទ្ធសាស្ត្រជាតិកាត់ បន្ថយភាពក្រីក្រឆ្នាំ២០០៣-២០០៥។ គណៈកម្មាធិការ ក៏មានការព្រួយបារម្ភផងដែរអំពីការយកចិត្តទុកទៅលើសិទ្ធិ ស្ត្រី ដែលសិទ្ធិនេះអាចត្រូវបានគេធ្វើសមាហរណកម្មមិនបានគ្រប់គ្រាន់ទៅ ក្នុងក្របខ័ណ្ឌម៉ាក្រូសេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រទេស។
សេចក្ដីផ្ដល់មតិចុងក្រោយរបស់គណៈកម្មាធិការបំបាត់រាល់ទម្រង់នៃការរើសអើងប្រឆាំងនឹងនារីភេទ៖ ប្រទេសកម្ពុជា
១៤- គណៈកម្មាធិការស្នើសុំឱ្យធ្វើសមាហរណកម្មបញ្ចូលការទទួលស្គាល់ និងការអនុវត្តន៍សិទ្ធិស្ត្រីទៅក្នុងយុទ្ធសាស្ត្រចតុកោណសម្រាប់ ការអភិវឌ្ឍន៍ ការងារ សមភាព និងប្រសិទ្ធិភាពក្នុងការប្រើប្រាស់ក្របខ័ណ្ឌនៃគោលការណ៍សមភាព និងភាពមិនរើសអើងដែលមានចែងនៅក្នុងអនុសញ្ញានេះ។ គណៈកម្មាធិការអំពាវនាវ ឱ្យរដ្ឋភាគីធានាឱ្យមានការសម្របសម្រួលគ្រប់គ្រាន់នៅក្នុង កម្មវិធីគ្រប់វិស័យទាំងអស់ ដើម្បីឱ្យការអនុវត្តន៍គោលដៅមានភាពស្របគ្នាពាក់ព័ន្ធទៅនឹងការ បញ្ជ្រាបយេនឌ័រ។ គណៈកម្មាធិការស្នើផងដែរឱ្យការអនុវត្តន៍កម្មវិធីទាំងអស់ គឺដើម្បីភាព ជឿនលឿនរបស់ស្ត្រី រួមទាំងការខិតខំប្រឹងប្រែងបញ្ជ្រាបយេនឌ័រ ត្រូវស្ថិតក្រោមការពិនិត្យឃ្លាំមើល ហើយប្រសិទ្ធិភាពនៃយន្តការជាតិដើម្បីភាពជឿនលឿនរបស់ស្ត្រី និងស្ថាប័នពាក់ព័ន្ធនានា ដូចជាក្រុមប្រឹក្សាជាតិកម្ពុជាដើម្បីស្ត្រី និងក្រុមការងារបច្ចេកទេសស្ដីពីយេនឌ័រក៏ត្រូវស្ថិតក្រោមការ ពិនិត្យ និងវាយតម្លៃផងដែរ។ គណៈកម្មាធិការស្នើឱ្យរដ្ឋភាគី ផ្ដល់ព័ត៌មានស្ដីពីកម្រិត និងទំហំ ក៏ដូចជាអំពីលទ្ធផល និងផលប៉ះពាល់នៃកម្មវិធីរបស់ខ្លួនសម្រាប់ស្ត្រី និងការវាយតម្លៃលើស្ថាប័នទទួលបន្ទុកកិច្ចការនារី នៅក្នុងរបាយការណ៍តាមកាលកំណត់លើកក្រោយរបស់ខ្លួន។
១៥- ទន្ទឹមនឹងការស្វាគមន៍ចំពោះការអនុម័តច្បាប់ស្ដីពីការបង្ការអំពើ ហិង្សាក្នុងគ្រួសារ និងការការពារជនរងគ្រោះ និងការធ្វើកំណែទម្រង់ក្រមព្រហ្មទណ្ឌនេះ គណៈកម្មាធិការមានការព្រួយបារម្ភថា បញ្ញត្តិទាំងឡាយនៅក្នុងច្បាប់ អាចដាក់កម្រិតលើការអនុវត្តន៍របស់វា ក្នុងករណីនៃការរំលោភដោយសហព័ទ្ធ ហើយវាមិនបានរារាំងអតីតសហព័ទ្ធមិនឱ្យប្រព្រឹត្តរំលោភផងដែរ។ គណៈកម្មាធិការក៏មានការព្រួយបារម្ភផងដែរ អំពីការជឿនលឿននៅមានកម្រិតក្នុងការបង្ការ និងការលុបបំបាត់អំពើហិង្សាប្រឆាំងនឹងស្ត្រីភេទ និងឧបសគ្គធ្ងន់ធ្ងរ សម្រាប់ការអនុវត្តន៍ច្បាប់ឱ្យមានប្រសិទ្ធិភាព។ ជាពិសេសទៅទៀត គណៈកម្មាធិការមានការព្រួយបារម្ភថា ស្ត្រីប្រឈមមុខទៅនឹងឧបសគ្គធំៗក្នុងការស្វែងរកយុត្តិធម៌ ដោយសារតែគ្មានការជឿទុកចិត្តលើប្រព័ន្ធតុលាការ ចៅក្រមធ្វើការបកស្រាយច្បាប់ព្រហ្មទណ្ឌតាមទំនើងចិត្ត ដើម្បីជួយដល់ជនល្មើស ការរីករាលដាលនៃនិទ្ទណ្ឌភាពនៃជនល្មើស ជំនួយផ្នែកច្បាប់នៅមានកម្រិត ហើយនិងលិខិតពេទ្យមានតម្លៃខ្ពស់ ដែលគេតម្រូវឱ្យមានលិខិតនេះក្នុងករណីនៃការរំលោភសេពសន្ថវៈ និងការរំលោភផ្លូវភេទ។ គណៈកម្មាធិការក៏មានការព្រួយបារម្ភផងដែរ អំពីការបណ្ដោយឱ្យមានការរំលោភខាងយេនឌ័រនៅតែបន្តមានតទៅទៀត ហើយស្ត្រីភ័យខ្លាចមាន កេរ្តិ៍ឈ្មោះអាស្រូវ (Stigma) នៅពេលដែលពួកគេស្វែងរកដំណោះស្រាយ។
១៦- គណៈកម្មាធិការស្នើយ៉ាងទទូចដល់រដ្ឋភាគី ឱ្យចាត់ទុកជាបញ្ហាអាទិភាពខ្ពស់ចំពោះការអនុវត្តន៍គោលដៅទូលំទូលាយ មួយ ដើម្បីបញ្ឈប់គ្រប់រូបភាពនៃអំពើហិង្សាប្រឆាំងនឹងស្ត្រីភេទ ដោយរួមទាំងការអនុវត្តន៍ និងការឃ្លាំមើលដ៏មានប្រសិទ្ធិភាពទៅលើច្បាប់ស្ដីពីអំពើហិង្សា ក្នុងគ្រួសារ។ គណៈកម្មាធិការក៏បានស្នើយ៉ាងទទូចផងដែរ ឱ្យរដ្ឋភាគីផ្សព្វផ្សាយការយល់ដឹងដល់សាធារណៈជន តាមរយៈប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ និងកម្មវិធីអប់រំថាអំពើហិង្សាប្រឆាំងនឹងស្ត្រីភេទ រួមទាំងអំពើហិង្សាក្នុងគ្រួសារផងដែរ ត្រូវហាមឃាត់ជាដាច់ខាត។ គណៈកម្មាធិការអំពាវនាវដល់រដ្ឋភាគីឱ្យបណ្ដុះបណ្ដាលតុលាការ មន្ត្រីអនុវត្តច្បាប់ អ្នកវិជ្ជាជីវៈច្បាប់ បុគ្គលិក សង្គមកិច្ច និងអ្នកផ្ដល់សេវាសុខភាពអំពីច្បាប់ថ្មីស្ដីពីការបង្ការអំពើ ហិង្សាក្នុងគ្រួសារ និងការការពារជនរងគ្រោះ និងដើម្បីធ្វើឱ្យមានរំញោចគ្រប់រូបភាពនៃអំពើហិង្សាប្រឆាំងនឹង ស្ត្រីភេទ ដើម្បីធានាថាជនប្រព្រឹត្តអំពើហិង្សាទាំងនោះត្រូវបានចោទប្រកាន់ និងផ្ដន្ទាទោសប្រកបដោយប្រសិទ្ធិភាពទៅតាមទម្ងន់ទោស និងឱ្យបានទាន់ពេល។ គណៈកម្មាធិការក៏បានស្នើឱ្យបង្កើតស្ថាប័នមេធាវី ដើម្បីការពារជនរងគ្រោះទាំងនៅទីក្រុង និងទាំងនៅជនបទ ហើយតម្រូវថាការចេញលិខិតពេទ្យមិនត្រូវឱ្យគិតថ្លៃឡើយ។ គណៈកម្មាធិការស្នើឱ្យរដ្ឋភាគីរិះរកវិធីបង្កើនចំនួនចៅក្រម និងមន្ត្រីអនុវត្តច្បាប់ជាស្រី ដែលជាមធ្យោបាយមួយក្នុងការជំរុញលើកទឹកចិត្តឱ្យស្ត្រីរាយការណ៍ពី ករណីផ្សេងៗពាក់ព័ន្ធនឹងអំពើហិង្សា។ គណៈកម្មាធិការអំពាវនាវឱ្យរដ្ឋភាគីបង្កើតវិធានការគាំទ្រជនរងគ្រោះ ដោយអំពើហិង្សាក្នុងគ្រួសារ រួមទាំងការគាំទ្រផ្នែកខាងជម្រក ច្បាប់ ថ្នាំពេទ្យ និងចិត្តសាស្ត្រ។ គណៈកម្មាធិការស្នើឱ្យរដ្ឋភាគីអនុវត្តឱ្យបានពេញទំហឹងនូវអនុសាសន៍ ទូទៅ លេខ១៩ របស់គណៈកម្មាធិការក្នុងការខិតខំប្រឹងប្រែងបញ្ឈប់អំពើហិង្សា ប្រឆាំងនឹងស្ត្រីភេទ។
១៧- ដោយសំគាល់ឃើញពីតម្លៃនៃមរតកវប្បធម៌នៃប្រទេសកម្ពុជា គណៈកម្មាធិការមានការព្រួយបារម្ភអំពីការបែងចែកយ៉ាងខ្លាំងអំពី តួនាទីខាងយេនឌ័រ ជាពិសេស បានចែងនៅក្នុងក្រមសីលធម៌ជាប្រពៃណី ដែលគេស្គាល់ថា ច្បាប់ស្រី ដែលទទួលស្គាល់ការរើសអើងប្រឆាំងនឹងស្ត្រីភេទថាជារឿងស្របច្បាប់ ហើយរារាំងស្ត្រីមិនឱ្យប្រើប្រាស់សិទ្ធិរបស់ខ្លួន និងការទទួលបានសិទ្ធិស្មើគ្នារវាងបុរស និងស្ត្រីនៅក្នុងសង្គមកម្ពុជា។
១៨- គណៈកម្មាធិការស្នើសុំឱ្យរដ្ឋភាគី រួមទាំងស្ថាប័នពាក់ព័ន្ធទាំងអស់នៅក្នុងសង្គម ឱ្យធ្វើការវាយតម្លៃ យ៉ាងទូលំទូលាយមួយ ទៅលើក្រមសីលធម៌ជាប្រពៃណី ជាប្រយោជន៍ដើម្បីកំណត់ធាតុទាំងឡាយដែលនាំឱ្យមានការរើសអើង ប្រឆាំងនឹងស្ត្រីភេទ ហើយដែលជាឫសគល់នាំឱ្យស្ត្រីបាត់បង់អត្ថប្រយោជន៍នៅក្នុងវិស័យ នានាដូចជា វិស័យអប់រំ ការងារ និងជីវភាពសាធារណៈ និងជីវភាពនយោបាយ ហើយដែលជាកត្តាកំណត់ឱ្យមានការរីករាលដាលនៃអំពើហិង្សាលើ មូលដ្ឋានយេនឌ័រ។ គណៈកម្មាធិការស្នើឱ្យរដ្ឋភាគីបញ្ឈប់ការផ្សព្វផ្សាយ និងការបង្រៀនអំពីគោលការណ៍ផ្សេងៗ នៃក្រមសីលធម៌ប្រពៃណីដែលនាំឱ្យមានការរើសអើងប្រឆាំងនឹងស្ត្រី ភេទ ហើយជំនួសវិញដោយធ្វើការខិតខំប្រឹងប្រែងគ្រប់បែបយ៉ាងឱ្យសាធារណៈ ជនទូទៅយល់ដឹងអនុសញ្ញា និងគោលការណ៍សមភាពរវាងបុរស និងស្ត្រី។ គណៈកម្មាធិការសូមអំពាវនាវដល់រដ្ឋភាគីឱ្យអនុវត្តយុទ្ធនាការជាតិ និងធ្វើការយ៉ាងសកម្មឆ្ពោះទៅរកការលុបបំបាត់ផ្នត់គំនិតដែល ទាក់ទងនឹង មុខងារជាប្រពៃណីរបស់បុរស និងស្ត្រីនៅក្នុងគ្រួសារ និងនៅក្នុងសង្គមទាំងមូល ស្របតាមមាត្រា២ (ច) និងមាត្រា៥ (ក) នៃអនុសញ្ញា បង្កើនការយល់ដឹងថែមទៀតអំពីអត្ថន័យ និងខ្លឹមសារអំពីសិទ្ធិស្មើគ្នារបស់ស្ត្រីក្នុងវិស័យធំៗ និងបង្កើនការយល់ដឹងថា អំពើហិង្សាលើស្ត្រីភេទ គឺជាការរំលោភទៅលើសិទ្ធិស្ត្រីដែលជាតម្លៃខាងសង្គមយ៉ាងធំធេង សម្រាប់សហគមន៍ទាំងមូល។ គណៈកម្មាធិការស្នើឱ្យរដ្ឋភាគីផ្ដល់ឱ្យខ្លួននៅក្នុងរបាយការណ៍លើក ក្រោយអំពីលទ្ធផលនៃការវាយតម្លៃទៅលើក្រមសីលធម៌ អំពីវិធានការនានាដែលបានចាត់ឡើង ឆ្លើយតបនឹងលទ្ធផលទាំងនោះ និងឥទ្ធិពលរបស់វាទៅលើការផ្លាស់ប្ដូរ និងលើផ្នត់គំនិតទាំងនេះ។
១៩- នៅពេលដែលសំគាល់ឃើញមានការអនុវត្តន៍វិធានការនានា ដើម្បីប្រយុទ្ធប្រឆាំងការជួញដូរមនុស្ស រួមមានការពិនិត្យច្បាប់ និងការអនុម័តកិច្ចព្រមព្រៀងអនុតំបន់ឆ្លងដែន គណៈកម្មាធិការសំដែងនូវកង្វល់អំពីការអនុវត្តន៍ច្បាប់នេះមិនទាន់ ពេញលេញនៅឡើយ និទ្ទណ្ឌភាពរបស់អ្នកជួញដូរមនុស្ស និងការគ្មានទិន្នន័យច្បាស់លាស់ អំពីករណីជួញដូរមនុស្ស។ គណៈកម្មាធិការមានការព្រួយបារម្ភអំពីស្លាកស្នាមអាស្រូវរបស់ជន រងគ្រោះដោយការជួញដូរ និងការចាត់វិធានការមិនគ្រប់គ្រាន់ចំពោះការស្ដារនីតិសម្បទា និងការធ្វើសមាហរណកម្មទៅក្នុងសហគមន៍។ គណៈកម្មាធិការមានការព្រួយបារម្ភទៀតថា ស្ត្រី និងកុមារី ដែលទទួលរងការជួញដូរអាចត្រូវបានផ្ដន្ទាទោសពីការរំលោភច្បាប់ អន្តោប្រវេសន៍ ហើយពួកគេត្រូវក្លាយជាជនរងគ្រោះម្ដងហើយម្ដងទៀត។ គណៈកម្មាធិការក៏បានសំគាល់ឃើញថា មានការរីករាលដាលខ្ពស់នូវការធ្វើអាជីវកម្មផ្លូវភេទលើស្ត្រី និងកុមារី ហើយភាពងាយរងគ្រោះរបស់គេនោះ ការឆ្លងជំងឺកាមរោគផ្សេងៗ និងមេរោគហ៊ីវ /ជំងឺអេដស៍។
សេចក្ដីផ្ដល់មតិចុងក្រោយរបស់គណៈកម្មាធិការបំបាត់រាល់ទម្រង់នៃការរើសអើងប្រឆាំងនឹងនារីភេទ៖ ប្រទេសកម្ពុជា
២០- គណៈកម្មាធិការស្នើយ៉ាងទទូចឱ្យរដ្ឋភាគីបង្កើនកិច្ចខិតខំប្រឹងរបស់ ខ្លួន ដើម្បីប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងការជួញដូរមនុស្ស និងការធ្វើអាជីវកម្មផ្លូវភេទលើស្ត្រី និងកុមារី តាមរយៈការលើកឡើងអំពីប្រភពឫសគល់របស់វា និងដើម្បីចាត់វិធានការទប់ស្កាត់យ៉ាងទូលំទូលាយ រួមទាំងយុទ្ធសាស្ត្រកាត់បន្ថយភាពក្រីក្រដែលខាងរំញោចយេនឌ័រ យុទ្ធនាការផ្សព្វផ្សាយការយល់ដឹង និងការផ្ដល់មធ្យោបាយផ្សេងៗនៃជីវភាពរស់នៅ។ គណៈកម្មាធិការស្នើយ៉ាងទទូចឱ្យរដ្ឋភាគីធានាថា ជនទាំងឡាយដែលជួញដូរ និងធ្វើអាជីវកម្មលើស្ត្រី និងកុមារី ត្រូវបានចោទប្រកាន់ និងផ្ដន្ទាទោសតាមច្បាប់ជាធរមាន។ គណៈកម្មាធិការស្នើសុំផងដែរឱ្យរដ្ឋភាគី បញ្ឈប់ការចោទប្រកាន់ជនរងគ្រោះដោយអំពើជួញមនុស្ស ពីបទអន្តោប្រវេសន៍ខុសច្បាប់។ គណៈកម្មាធិការស្នើឱ្យរដ្ឋភាគី អនុវត្តវិធានការស្តានីតិសម្បទា និងសមាហរណកម្មកុមារី និងស្ត្រីដែលជាជនរងគ្រោះដោយការជួញដូរ និងការធ្វើអាជីវកម្មផ្លូវភេទ។ គណៈកម្មាធិការផ្ដល់អនុសាសន៍ថា រដ្ឋភាគីគួរពង្រឹងថែមទៀតនូវកិច្ចសហប្រតិបត្តិការទ្វេភាគី អនុតំបន់ និងពហុភាគី ដើម្បីប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងការជួញដូរមនុស្ស។ គណៈកម្មាធិការស្នើឱ្យរដ្ឋភាគីផ្ដល់នៅក្នុងរបាយការណ៍លើកក្រោយ របស់ខ្លួន នូវព័ត៌មាន និងទិន្នន័យទូលំទូលាយស្ដីពីការជួញស្ត្រី និងកុមារ និងឥទ្ធិពលនៃវិធានមួយចំនួន ដែលចាត់ឡើងចំពោះបញ្ហាទាំងនោះ។
២១- គណៈកម្មាធិការមានការព្រួយបារម្ភទៀតថា ស្ត្រីកម្ពុជា ជាពិសេសស្ត្រីវ័យក្មេងដែលធ្វើអន្តោប្រវេសន៍ ទៅប្រទេសជិតខាងនានា ដើម្បីស្វែងរកការងារធ្វើ ងាយស្រួលនឹងទទួលរងគ្រោះបំផុត ក្លាយជាជនរងគ្រោះ តាមរូបភាពផ្សេងៗដូចជាអំពើហិង្សា ការធ្វើអាជីវកម្មផ្លូវភេទ និងការជួញដូរមនុស្ស។
២២- គណៈកម្មាធិការអំពាវនាវឱ្យរដ្ឋភាគីផ្ដោតការយកចិត្តទុកដាក់លើ មូលហេតុ នៃការធ្វើអន្តោប្រវេសន៍របស់ស្ត្រី ហើយដើម្បីបង្កើតគោលនយោបាយ និងវិធានការនានា ដើម្បីការពារស្ត្រីចំណាកស្រុកឱ្យជៀសផុតពីការធ្វើអាជីវកម្ម និងការរំលោភបំពាន។ គណៈកម្មាធិការស្នើឱ្យរដ្ឋភាគីផ្ដល់ព័ត៌មាន និងទិន្នន័យស្ដីពីស្ត្រីអន្តោគ្រាម និងស្ថានភាពរបស់ពួកគេ នៅក្នុងរបាយការណ៍តាមកាលកំណត់លើកក្រោយ។
២៣- ក្នុងខណៈដែលសំគាល់ឃើញថាមានការប្រឹងប្រែងជំរុញឱ្យមានការចូល រួមពីស្ត្រីនៅក្នុងក្រុមប្រឹក្សាសហគមន៍ គណៈកម្មាធិការសំដែងការព្រួយបារម្ភអំពីការដែលមានភាពជាតំណាងរបស់ ស្ត្រីទាបនៅគ្រប់កម្រិត ទាំងក្នុងជីវភាពនយោបាយ ទាំងក្នុងមុខងារសាធារណៈ ជាពិសេសនៅក្នុងសភា ហើយការចូលរួមរបស់ស្ត្រី នៅក្នុងការបោះឆ្នោតនៅមានកម្រិតទាប។ គណៈកម្មាធិការមានការព្រួយបារម្ភថែមទៀតអំពីការចូលរួមនៅមាន កម្រិតនៃស្ត្រីនៅក្នុងរដ្ឋបាល សាធារណៈ និងនៅក្នុងតុលាការគ្រប់ជាន់ថ្នាក់។
២៤- គណៈកម្មាធិការស្នើយ៉ាងទទូចឱ្យរដ្ឋភាគីអនុវត្តផែនការយុទ្ធសាស្ត្រ ជាមួយនិងវិធានការនានា ជាប្រយោជន៍ឱ្យស្ត្រីជាប់ឆ្នោត និងបានទទួលការតែងតាំងចូលបម្រើការងារឱ្យកាន់តែច្រើនឡើងថែមទៀត ដោយរួមទាំងក្នុងវិស័យតុលាការផងដែរ ដូច្នេះហើយត្រូវពង្រឹងអនុវត្តមាត្រា៧ នៃអនុសញ្ញានេះ។ គណៈកម្មាធិការស្នើឱ្យរដ្ឋភាគីអនុវត្តវិធានការពិសេសបណ្ដោះអាសន្ន ស្របតាមមាត្រា៤ កថាខណ្ឌទី១ នៃអនុសញ្ញាជាមធ្យោបាយក្នុងការពន្លឿនដល់ការ អនុវត្តន៍បញ្ញត្តិមាត្រា៧ នៃអនុសញ្ញានេះ តាមរយៈការបង្កើតតារាងពេលវេលា និងគោលដៅឱ្យស្ត្រីមានសិទ្ធិស្មើគ្នាក្នុងការធ្វើសេចក្ដីសម្រេច ចិត្តនៅគ្រប់កម្រិតទាំងអស់។ គណៈកម្មាធិការក៏ស្នើផងដែរឱ្យរដ្ឋភាគីបើកវគ្គបណ្ដុះបណ្ដាល ជំនាញអំពីភាពជាអ្នកដឹកនាំ និងការចរចាសម្រាប់ស្ត្រី ដែលជាអ្នកដឹកនាំបច្ចុប្បន្ន និងអនាគត។ គណៈកម្មាធិការស្នើថែមទៀតឱ្យអនុវត្តសកម្មភាពលើកកម្ពស់ការយល់ដឹង អំពីសារសំខាន់នៃការចូលរួមរបស់ស្ត្រីក្នុងការធ្វើសេចក្ដីសម្រេច ចិត្តសម្រាប់សង្គមទាំងមូល។
២៥- គណៈកម្មាធិការសំដែងនូវការព្រួយបារម្ភអំពីអត្រាអនក្ខរភាពខ្ពស់នៃ ស្ត្រី ពិសេសស្ត្រីនៅតំបន់ជនបទ ស្ត្រីនៅក្នុងក្រុមជនជាតិភាគតិច ឬស្ត្រីពិការ អត្រាសិស្ស និស្សិត ភេទស្រី និងភេទប្រុស ក្នុងការចុះឈ្មោះ ចូលរៀនមានគំលាតឆ្ងាយពីគ្នា ហើយសិស្ស និស្សិតភេទស្រីដែលបញ្ឈប់ការសិក្សាមានចំនួនខ្ពស់។ គណៈកម្មាធិការមានការព្រួយបារម្ភអំពីផលប៉ះពាល់រយៈពេលដ៏យូរ អង្វែងទៅលើសុខភាពរបស់ស្ត្រី សមត្ថភាពក្នុងការធ្វើសេចក្ដីសម្រេចចិត្ត និងការអភិវឌ្ឍន៍ជំនាញរបស់ខ្លួនសមស្របតាមតម្រូវការទីផ្សារ។ គណៈកម្មាធិការមានការព្រួយបារម្ភទៀតដែរ អំពីការនៅកើតមានការបែកចែកផ្អែកយេនឌ័រជាមូលដ្ឋាននៅក្នុង វិស័យអប់រំ និង ផលប៉ះពាល់ជាយថាហេតុដល់ស្ត្រីសម្រាប់ឱកាសបម្រើមុខងារវិជ្ជាជីវៈ។ គណៈកម្មាធិការក៏មានការព្រួយបារម្ភផងដែរអំពីការទទួលស្គាល់បែប នេះជារៀងរហូតមកនៅក្នុងកម្មវិធីសិក្សា និងសៀវភៅសិក្សានៅសាលារៀន។
២៦- គណៈកម្មាធិការស្នើយ៉ាងទទូចឱ្យរដ្ឋភាគីចាត់ទុកជាបញ្ហាអាទិភាព ខ្ពស់ ចំពោះការកាត់បន្ថយអត្រាអក្ខរកម្មរបស់ស្ត្រី ជាពិសេសស្ត្រីទាំងឡាយដែលរស់នៅតំបន់ជនបទ ស្ត្រីជាសមាជិកក្រុមជនជាតិភាគតិច ឬស្ត្រីជាជនពិការ។ គណៈកម្មាធិការស្នើយ៉ាងទទូចផងដែរឱ្យរដ្ឋភាគីចាត់ការជាបន្ទាន់នូវ វិធានសមស្របនានា ដោយរួមទាំងវិធានការពិសេសបណ្ដោះអាសន្ន ស្របតាមមាត្រា៤ កថាខណ្ឌទី១ នៃអនុសញ្ញានេះ និងអនុសាសន៍ទូទៅលេខ២៥ របស់គណៈកម្មាធិការនេះ ដើម្បីលុបបំបាត់ភាពខុសគ្នាក្នុងអត្រាចុះឈ្មោះចូលរៀនរបស់សិស្ស និស្សិត និងដើម្បីឱ្យកុមារីទទួលបានអប់រំកម្រិតបឋមសិក្សាជាទូទៅ ស្របតាមមាត្រា១០ នៃអនុសញ្ញានេះ គោលដៅ និងផែនការយុទ្ធសាស្ត្រនៃសេចក្ដីប្រកាសក្រុងប៉េកាំង និងវេទិកាសម្រាប់សកម្មភាព និងគោលការណ៍ទី២ និងទី៣ នៃគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍សម្រាប់សហស្សវត្ស។ គណៈកម្មាធិការស្នើយ៉ាងទទូចដល់រដ្ឋភាគីដោះស្រាយប្រកបដោយ ប្រសិទ្ធិភាពឧបសគ្គទាំងឡាយដែលរារាំងដល់ក្មេងស្រី មិនឱ្យបន្តការសិក្សា អប់រំរបស់ខ្លួន ជាអាទិការជំរុញ ឬបង្ខំឱ្យក្មេងស្រីរៀបការមុនអាយុកំណត់។ គណៈកម្មាធិការក៏បានស្នើផងដែរ ឱ្យរដ្ឋភាគីជំរុញយ៉ាងសកម្មឱ្យមានការជ្រើសរើសផ្នែកអប់រំ និងជំនាញវិជ្ជាជីវៈដល់ស្ត្រី។ គណៈកម្មាធិការស្នើឱ្យរដ្ឋភាគីពិនិត្យឡើងវិញ នូវកម្មវិធីសិក្សា និងសៀវភៅសិក្សា ដើម្បីលុបបំបាត់ទម្លាប់រើសអើងខាង យេនឌ័រ។
២៧- គណៈកម្មាធិការសំដែងនូវការព្រួយបារម្ភអំពីការបែងចែកការងារ និងការដាក់ស្ត្រីនៅក្នុងផ្នែកបុគ្គលិក កម្មករដែលត្រូវទទួលប្រាក់បៀវត្សទាប និងផ្នែកការងារគ្មានជំនាញ។ គណៈកម្មាធិការមានការព្រួយបារម្ភជាពិសេសអំពីភាពមិនច្បាស់លាស់នៅ ក្នុងច្បាប់ការងារ និងភាពទន់ខ្សោយក្នុងការអនុវត្តន៍ច្បាប់ការងារ ការមិនដាក់ទណ្ឌកម្មចំពោះការមិនគោរព និងគ្មានយន្តការត្រួតពិនិត្យប្រកបដោយប្រសិទ្ធិភាព ដែលជាការរំលោភទៅលើស្ត្រី ក្នុងការអនុវត្តន៍សិទ្ធិរបស់ខ្លួន ក្រោមមាត្រា៤ កថាខណ្ឌទី២ និងមាត្រា១១ នៃអនុសញ្ញានេះ ដោយរួមទាំងសិទ្ធិមានប្រាក់បៀវត្សស្មើគ្នា សិទ្ធិសម្រាកមាតុភាព សន្តិសុខសង្គម និងការការពារមិនឱ្យមានការយាយីផ្លូវភេទ។ គណៈកម្មាធិការក៏មានការព្រួយបារម្ភផងដែរអំពីផលប៉ះពាល់ដែលអាចជា ឧបសគ្គសម្រាប់រយៈពេលវែងនៃការបញ្ឈប់កិច្ចព្រមព្រៀងពហុភាគីរបស់ ស្ត្រីធ្វើការនៅក្នុងវិស័យកាត់ដេរសំលៀកបំពាក់។
សេចក្ដីផ្ដល់មតិចុងក្រោយរបស់គណៈកម្មាធិការបំបាត់រាល់ទម្រង់នៃការរើសអើងប្រឆាំងនឹងនារីភេទ៖ ប្រទេសកម្ពុជា
២៨- គណៈកម្មាធិការស្នើយ៉ាងទទូចដល់រដ្ឋភាគីសុំឱ្យពន្លឿន និងធានាឱ្យមានការចូលរួមដោយស្មើភាពគ្នា ចំពោះស្ត្រី និងបុរសនៅក្នុងទីផ្សារការងារ។ គណៈកម្មាធិការអំពាវនាវថែមទៀត សូមឱ្យចាត់វិធានការ ដើម្បីធានាឱ្យស្ត្រីទទួលប្រាក់បៀវត្សស្មើគ្នាចំពោះការងារដូច គ្នា និងមានតម្លៃស្មើគ្នា និងទទួលបានសេវា និងអត្ថប្រយោជន៍ខាងសង្គមស្មើគ្នា។ គណៈកម្មាធិការជំរុញឱ្យរដ្ឋភាគីកំណត់និយមន័យឱ្យបានច្បាស់លាស់ ចំពោះពាក្យថា ការងារដូចគ្នា និងការងារមានតម្លៃស្មើគ្នា។ គណៈកម្មាធិការជំរុញឱ្យរដ្ឋភាគីកំណត់ទោសចំពោះការរើសអើងប្រឆាំង នឹងស្ត្រីភេទ ក្នុងវិស័យការងារ ទាំងក្នុងគ្រឹះស្ថានសាធារណៈ ទាំងក្នុងគ្រឹះស្ថានឯកជន រួមទាំងការយាយីផ្លូវភេទ ដើម្បីពង្រឹងការអនុវត្តន៍ច្បាប់ និងយន្តការត្រួតពិនិត្យឱ្យមានប្រសិទ្ធិភាព ហើយដើម្បីធានាឱ្យស្ត្រីមានសិទ្ធិប្រើមធ្យោបាយដោះស្រាយ ដោយរួមទាំងជំនួយផ្នែកច្បាប់ផងដែរ។ គណៈកម្មាធិការជំរុញឱ្យរដ្ឋភាគីផ្សព្វផ្សាយអំពីច្បាប់ការងារដល់ ស្ត្រី ដើម្បីឱ្យពួកគេយល់ដឹងអំពីសិទ្ធិរបស់ខ្លួន។ គណៈកម្មាធិការក៏បានស្នើឱ្យប្រើវិធានការពិសេសបណ្ដោះអាសន្ននានា ស្របតាមមាត្រា៤ កថាខណ្ឌទី១ នៃអនុសញ្ញានេះ និងអនុសាសន៍ទូទៅលេខ២៥ របស់គណៈកម្មាធិការ និងដើម្បីពន្លឿនឱ្យសម្រេចបាននូវសមភាពតាមព្រឹត្តិន័យនៅក្នុង វិស័យនៃការជ្រើសរើស បណ្ដុះបណ្ដាល និងការលើកស្ទួយស្របតាមមាត្រា១១ នៃអនុសញ្ញានេះ។ គណៈកម្មាធិការស្នើឱ្យរដ្ឋភាគីសរសេររៀបរាប់នៅក្នុងរបាយការណ៍តាម កាលកំណត់លើក ក្រោយរបស់ខ្លួន អំពីផលប៉ះពាល់រយៈពេលយូរអង្វែង នៃការបញ្ឈប់កិច្ចព្រមព្រៀងពហុភាគី ដែលប៉ះពាល់ជាអវិជ្ជមានដល់ស្ត្រីដែលបម្រើការនៅក្នុងវិស័យកាត់ ដេរសំលៀកបំពាក់ និងដើម្បីផ្ដល់ព័ត៌មានស្ដីពីវិធានការផ្សេងៗ ដែលបានចាត់ឡើង ដើម្បីទប់ទល់ និងកាត់បន្ថយផលប៉ះពាល់អវិជ្ជមានណាមួយ។
២៩- គណៈកម្មាធិការកត់សំគាល់ថា ទោះបីជាមានការកាត់បន្ថយនូវអត្រាមរណៈរបស់មាតាក៏ដោយ អត្រាមរណៈនៅតែមានកម្រិតខ្ពស់គឺ៤១៧នាក់ ក្នុង១០០.០០០ នាក់នៃម្ដាយពេលប្រសូតបុត្រ មូលហេតុចម្បងគឺ ការខ្វះសេវាសង្គ្រោះបន្ទាន់នៅពេលសម្រាលកូន។ គណៈកម្មាធិការក៏មានការព្រួយបារម្ភផងដែរថា ការសម្រាលកូន ចំនួនតែ១០ភាគរយប៉ុណ្ណោះដែលធ្វើឡើងនៅមណ្ឌលសុខភាព។
៣០- គណៈកម្មាធិការស្នើសុំឱ្យរដ្ឋភាគីពិនិត្យ និងដោះស្រាយការលំបាកក្នុងការទទួលបានសេវាសម្រាលកូន ហើយស្នើឱ្យ (ក) បង្កើតផែនការយុទ្ធសាស្ត្រមួយដើម្បីកាត់បន្ថយអត្រាមរណៈនៃមាតា និងអត្រានៃស្ត្រីមានជំងឺ តាមរយៈនោះរដ្ឋភាគីត្រូវផ្ដល់សេវាដែលមានគុណភាព និងឱ្យបានច្រើនថែមទៀតទៅគ្រប់ខេត្តទាំងអស់ ដូចជាសេវាមុន និងក្រោយពេលសម្រាលកូន និងសេវាសង្គ្រោះបន្ទាន់ក្នុងពេលសម្រាលកូន (ខ) បង្កើតសេវាបញ្ជូនស្ត្រីមានផ្ទៃពោះទៅសេវាសម្ភព (គ) កំណត់ពេលសម្រាប់ការកាត់បន្ថយអត្រាមរណៈនៃមាតា និង (ឃ) ធ្វើការរៃអង្គាសថវិកាចាំបាច់ពីគ្រប់មជ្ឈដ្ឋានទាំងអស់ ដើម្បីអនុវត្តកម្មវិធីនេះ។
៣១- គណៈកម្មាធិការសំដែងនូវការព្រួយបារម្ភអំពីភាពក្រីក្រមានកម្រិត ខ្ពស់ ក្នុងចំណោមស្ត្រីនៅជនបទ ដែលបង្កើតបានជាចំនួនភាគច្រើននៃស្ត្រីនៅក្នុងប្រទេស។ ទន្ទឹមនឹងសង្កេតឃើញមានការខិតខំប្រឹងប្រែងក្នុងការផ្ដល់សិទ្ធិ បុរិមាទៅឱ្យគ្រួសារដែលស្ត្រីជាមេគ្រួសារ ក្នុងការបែងចែកដីធ្លីក្រោមច្បាប់ភូមិបាល គណៈកម្មាធិការមានការព្រួយបារម្ភអំពីការអនុវត្តន៍ទូទៅនៃច្បាប់ ភូមិបាល។ គណៈកម្មាធិការមានការព្រួយបារម្ភផងដែរថា ស្ត្រីខ្វះការយល់ដឹងអំពីសិទ្ធិរបស់ខ្លួន និងការយល់ដឹងអំពីច្បាប់ និងអំពីនីតិវិធីចុះបញ្ជីដីធ្លី។ គណៈកម្មាធិការមានការព្រួយបារម្ភ ជាពិសេសអំពីសភាពការណ៍ដែលស្ត្រីជាមេគ្រួសារគ្មានរបររកស៊ីចិញ្ចឹម ជីវិត ដោយសារក្រុមហ៊ុនឯកជននានា បានរឹបអូសយកដីធ្លីពីពួកគេ និងការមិនឱ្យពួកគេចូលរួមធ្វើសេចក្ដីសម្រេចចិត្តពាក់ព័ន្ធនឹង ការបែងចែកដីធ្លី។
៣២- គណៈកម្មាធិការស្នើយ៉ាងទទូចឱ្យរដ្ឋភាគីយកចិត្តទុកដាក់ជាពិសេស ចំពោះស្ថានភាពស្ត្រីនៅជនបទ ដើម្បីពង្រឹងការអនុវត្តន៍មាត្រា១៤ នៃអនុសញ្ញានេះ ដើម្បីធានាថាស្ត្រីនៅជនបទបានទទួលសេវាអប់រំ និងសេវាសុខភាព និងការសម្រួលផ្នែកឥណទាន ហើយឱ្យពួកគេចូលរួមយ៉ាងពេញទំហឹងក្នុងការធ្វើសេចក្ដីសម្រេច ចិត្ត។ គណៈកម្មាធិការស្នើយ៉ាងទទូចផងដែរឱ្យរដ្ឋភាគីផ្សព្វផ្សាយព័ត៌មាន ស្ដីពីច្បាប់ភូមិបាល និងនីតិវិធីចុះបញ្ជីដីធ្លី និងដើម្បីចាត់វិធានការសមស្រប ដើម្បីលុបបំបាត់រាល់ទម្រង់នៃការរើសអើងពាក់ព័ន្ធនឹងកម្មសិទ្ធិ និងការគ្រប់គ្រងដីធ្លីដោយស្ត្រី។ គណៈកម្មាធិការអំពាវនាវផងដែរ ឱ្យរដ្ឋភាគីចាត់ទុកជាបញ្ហាអាទិភាព ចំពោះស្ត្រីនៅជនបទ ក្នុងកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ខ្លួន ដើម្បីលុបបំបាត់ភាពក្រីក្រ។
៣៣- ទន្ទឹមនឹងកត់សំគាល់ឃើញថាមានច្បាប់ស្ដីពីអាពាហ៍ពិពាហ៍ និងគ្រួសារ គណៈកម្មាធិការមានការព្រួយបារម្ភអំពីការអនុវត្តន៍ច្បាប់នេះមិនបាន គ្រប់គ្រាន់ និងយន្តការត្រួតពិនិត្យប្រកបដោយប្រសិទ្ធិភាពទៅលើបញ្ហានេះ។ គណៈកម្មាធិការមានការព្រួយបារម្ភថាកត្តាប្រពៃណី និងវប្បធម៌រារាំងស្ត្រីមិនឱ្យអនុវត្តសិទ្ធិរបស់ខ្លួនបានពេញលេញ នៅក្នុងគ្រួសារ ជាពិសេសសិទ្ធិចុះកិច្ចសន្យាអាពាហ៍ពិពាហ៍ដោយសេរី និងដោយមានការព្រមព្រៀងទាំងស្រុង ដោយមានចែងនៅក្នុងមាត្រា១៦ នៃអនុសញ្ញានេះ។ គណៈកម្មាធិការមានការព្រួយបារម្ភផងដែរអំពីភាពខុសគ្នា រវាងអាយុរបស់បុរស និងស្ត្រី ដែលអាចចុះកិច្ចសន្យាអាពាហ៍ពិពាហ៍បាន។
៣៤- គណៈកម្មាធិការស្នើយ៉ាងទទូចឱ្យរដ្ឋភាគីផ្សព្វផ្សាយព័ត៌មានទូទៅ អំពីច្បាប់ស្ដីពីអាពាហ៍ពិពាហ៍ និងគ្រួសារ និងដោះស្រាយកត្តាប្រពៃណី និងវប្បធម៌ ដែលរើសអើងប្រឆាំងនឹងស្ត្រីភេទ។ គណៈកម្មាធិការស្នើយ៉ាងទទូចឱ្យរដ្ឋភាគីបង្កើនអាយុអប្បបរមានៃការ រៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍សម្រាប់ស្ត្រី និងបុរសមកត្រឹមអាយុ១៨ឆ្នាំ ដើម្បីឱ្យស្របតាមមាត្រា១៦ នៃអនុសញ្ញានេះ និងអនុសាសន៍ទូទៅរបស់គណៈកម្មាធិការលេខ២១ និងអនុសញ្ញាស្ដីពីសិទ្ធិកុមារ។
៣៥- គណៈកម្មាធិការសំដែងនូវការព្រួយបារម្ភអំពីស្ត្រីក្នុងក្រុមជនជាតិ ភាគតិច និងស្ត្រីពិការទាំងឡាយដែលប្រឈមមុខការរើសអើងតាមរូបភាពផ្សេងៗ ពាក់ព័ន្ធនឹងសិទ្ធិអប់រំ សិទ្ធិការងារ និងសិទ្ធិថែទាំសុខភាព និងជាជនរងគ្រោះដោយអំពើហិង្សា។ គណៈកម្មាធិការមានការសោកស្ដាយដោយសារខ្វះព័ត៌មាន និងទិន្នន័យអំពីក្រុមស្ត្រីទាំងនោះ នៅក្នុងរបាយការណ៍។
៣៦- គណៈកម្មាធិការអំពាវនាវឱ្យរដ្ឋភាគីយកចិត្តទុកដាក់ធ្វើសមាហរណកម្ម ស្ត្រីពិការ និងស្ត្រីក្នុងក្រុមជនជាតិភាគតិចទៅក្នុងគោលនយោបាយ ផែនការ និងកម្មវិធីជាតិនានា ព្រមទាំងអនុវត្តវិធានការមួយចំនួន ដើម្បីលុបបំបាត់ការរើសអើងប្រឆាំងនឹងក្រុមស្ត្រីទាំងនោះ។ គណៈកម្មាធិការស្នើឱ្យរដ្ឋភាគីផ្ដល់នៅក្នុងរបាយការណ៍លើកក្រោយ របស់ខ្លួន នូវទិន្នន័យ និងព័ត៌មានស្ដីពីស្ថានភាពស្ត្រីពិការ និងស្ត្រីក្នុងក្រុមជនជាតិភាគតិច រួមទាំងបញ្ហាពាក់ព័ន្ធការអប់រំ ការងារ និងការថែទាំសុខភាព។
៣៧- គណៈកម្មាធិការជំរុញលើកទឹកចិត្តឱ្យរដ្ឋភាគីផ្ដល់សច្ចាប័នលើ ពិធីសារបន្ថែមនៃអនុសញ្ញានេះ និងទទួលយកឱ្យបានឆាប់តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន នូវវិសោធនកម្មមាត្រា២០ កថាខណ្ឌទី១ នៃអនុសញ្ញានេះ ពាក់ព័ន្ធនឹងពេលប្រជុំរបស់គណៈកម្មាធិការ។
៣៨- គណៈកម្មាធិការស្នើយ៉ាងទទូចឱ្យរដ្ឋភាគីប្រើប្រាស់ឱ្យបានពេញលេញ នៅក្នុងការអនុវត្តន៍កាតព្វកិច្ចរបស់ខ្លួនក្រោមអនុសញ្ញានេះ នូវសេចក្ដីប្រកាសទីក្រុងប៉េកាំង និងវេទិកាសកម្មភាព ដែលពង្រឹងបន្ថែមទៅលើការអនុវត្តន៍បទបញ្ញត្តិនៃអនុសញ្ញានេះ ហើយស្នើឱ្យរដ្ឋភាគីដាក់បញ្ចូលព័ត៌មានពាក់ព័ន្ធបញ្ហាទាំងនេះទៅ ក្នុងរបាយការណ៍តាមកាលកំណត់របស់ខ្លួនលើកក្រោយ។
សេចក្ដីផ្ដល់មតិចុងក្រោយរបស់គណៈកម្មាធិការបំបាត់រាល់ទម្រង់នៃការរើសអើងប្រឆាំងនឹងនារីភេទ៖ ប្រទេសកម្ពុជា
៣៩- គណៈកម្មាធិការបានកត់សំគាល់ថា ការអនុវត្តន៍អនុសញ្ញាឱ្យបានពេញលេញនិងមានប្រសិទ្ធិភាព គឺមិនអាចអាក់ខានបានឡើយសម្រាប់ការសម្រេចបាននូវគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ សហស្សវត្ស។ គណៈកម្មាធិការអំពាវនាវឱ្យធ្វើសមាហរណកម្មវិស័យយេនឌ័រ និងឆ្លុះបញ្ចាំងយ៉ាងច្បាស់អំពីបញ្ញត្តិដែលចែងនៅក្នុងអនុសញ្ញា នេះទៅក្នុងរាល់កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងទាំងអស់ ដែលមានបំណងសម្រេចឱ្យបាននូវគោលដៅអភិវឌ្ឍសហស្សវត្ស ហើយស្នើសុំឱ្យរដ្ឋភាគីបញ្ចូល ព័ត៌មានទាំងនោះនៅក្នុងរបាយការណ៍លើកក្រោយរបស់ខ្លួន។
៤០- គណៈកម្មាធិការកត់សំគាល់ថា ការប្រកាន់ខ្ជាប់របស់រដ្ឋភាគីចំពោះសន្ធិសញ្ញាសិទ្ធិមនុស្សអន្តរជាតិធំៗ ចំនួនប្រាំពីរ១ គឺជាការពង្រឹងថែមទៀត ឱ្យស្ត្រីអាចប្រើប្រាស់សិទ្ធិ និងសេរីភាពជាមូលដ្ឋាននៅគ្រប់ទិដ្ឋភាព ទាំងអស់នៃជីវិតរស់នៅរបស់ខ្លួន។ ហេតុដូច្នេះ គណៈកម្មាធិការជំរុញលើកទឹកចិត្តឱ្យរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាពិនិត្យពិចារណា លើការផ្ដល់សច្ចាប័នលើសន្ធិសញ្ញា ដែលកម្ពុជាមិនទាន់ចូលជាភាគីនៅឡើយ នោះគឺអនុសញ្ញាអន្តរជាតិស្ដីពីការការពារសិទ្ធិកម្មករចំណាកស្រុក និងសមាជិកគ្រប់រូបនៃគ្រួសាររបស់ពួកគេ (ICPRAM WMTF)។
៤១- គណៈកម្មាធិការស្នើឱ្យធ្វើការផ្សព្វផ្សាយយ៉ាងទូលំទូលាយនៅក្នុង ប្រទេសកម្ពុជា អំពីសេចក្ដីផ្ដល់មតិចុងក្រោយ ដើម្បីធ្វើឱ្យប្រជាជន រួមទាំងមន្ត្រីរដ្ឋាភិបាល អ្នកនយោបាយ សមាជិកសភា អង្គការស្ត្រី និងអង្គការសិទ្ធិមនុស្សនានាយល់ដឹងអំពីវិធានការដែលបានចាត់ឡើង ក្នុងការធានានូវសមភាពស្ត្រីតាមនីតិន័យ និងតាមព្រឹត្តិន័យ ព្រមទាំងវិធានការផ្សេងៗទៀត ដែលតម្រូវឱ្យមានពាក់ព័ន្ធនឹងបញ្ហានោះ។ គណៈកម្មាធិការស្នើឱ្យរដ្ឋភាគីបន្តផ្សព្វផ្សាយឱ្យបានទូលំទូលាយថែម ទៀត ជាពិសេស ដល់អង្គការស្ត្រី និងអង្គការសិទ្ធិមនុស្សនានា អំពីអនុសញ្ញា និងពិធីសារបន្ថែមនៃអនុសញ្ញានេះ អនុសាសន៍ទូទៅរបស់គណៈកម្មាធិការ សេចក្ដី ប្រកាសទីក្រុងប៉េកាំង និងវេទិកាសកម្មភាព និងលទ្ធផលនៃសម័យប្រជុំពិសេសលើកទីម្ភៃបីរបស់មហាសន្និបាតលើ ប្រធានបទ "ស្ត្រីឆ្នាំ២០០០៖ សមភាពយេនឌ័រ ការអភិវឌ្ឍន៍ និងសន្តិភាពសម្រាប់សតវត្សរ៍ទីម្ភៃមួយ" ។
៤២- គណៈកម្មាធិការស្នើឱ្យរដ្ឋភាគីឆ្លើយតបចំពោះការព្រួយបារម្ភទាំងឡាយ ដែលបានគូសបញ្ជាក់នៅក្នុងសេចក្ដីផ្ដល់មតិចុងក្រោយនេះ នៅក្នុងរបាយការណ៍តាមកាលកំណត់លើកក្រោយ ក្រោមមាត្រា១៨ នៃអនុសញ្ញានេះ។ គណៈកម្មាធិការអញ្ជើញរដ្ឋភាគីឱ្យដាក់ស្នើរបាយការណ៍តាមកាលកំណត់ លើកទីបួនរបស់ខ្លួន ដែលត្រូវដល់ពេលកំណត់ នៅខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០០៥ និងរបាយការណ៍តាមកាលកំណត់លើកទីប្រាំរបស់ខ្លួន ដែលត្រូវដល់ពេលកំណត់នៅខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០០៩ នៅក្នុងរបាយការណ៍បូកសរុបក្នុងឆ្នាំ២០០៩។
១ កតិកាសញ្ញាអន្តរជាតិស្ដីពីសិទ្ធិសេដ្ឋកិច្ច សង្គមកិច្ច និងវប្បធម៌ (ICESCR), កតិកាសញ្ញាអន្តរជាតិស្ដីពីសិទ្ធិពលរដ្ឋ និងសិទ្ធិនយោបាយ (ICCPR), អនុសញ្ញាអន្តរជាតិស្ដីពីការបំបាត់រាល់ទម្រង់នៃការរើសអើងពូជ សាសន៍ (ICERD), អនុសញ្ញាអន្តរជាតិស្ដីពីការបំបាត់រាល់ទម្រង់នៃការរើសអើងប្រឆាំង នឹងស្ត្រីភេទ (CEDAW), អនុសញ្ញាប្រឆាំងទារុណកម្ម និងការប្រព្រឹត្តមកលើខ្លួន ឬទណ្ឌកម្មឯទៀត ដែលឃោរឃៅ អមនុស្សធម៌ ឬបន្ថោកបន្ទាប (CAT), អនុសញ្ញាស្ដីពីសិទ្ធិកុមារ (CRC), អនុសញ្ញាអន្តរជាតិស្ដីពីការការពារសិទ្ធិកម្មករទេសន្តរប្រវេសន៍ និងសមាជិកគ្រប់គ្រប់រូបនៃគ្រួសាររបស់ពួកគេ (ICPRAMWMTF).
0 comments:
Post a Comment